Van choatisch Jakarta naar de kraters van Bandung
Door: Lisette en Matthijs
Blijf op de hoogte en volg Matthijs en Lisette
27 Juni 2014 | Indonesië, Bandung
22 juni 2014
Eindelijk was het dan zover! Stipt om 18:40 vertrok ons vliegtuig en was onze grote reis naar Indonesië begonnen. We vlogen met Lufthansa en dat kunnen we eigenlijk iedereen aanraden. Een goede aansluiting, goede service, eten en drinken en ook onze bagage lag tien minuten na aankomst op de band. Het enige waar ze niet in voorzien hadden was een makkelijk afscheid, dat valt altijd zwaar;-)
23 juni 2014
Na een lange reis via Frankfurt (overstap) en Kuala Lumpur (tussenstop) arriveerden we op het vliegveld van Jakarta dat vernoemd is naar Hatta Soekarno, de man die in 1945 Indonesië onafhankelijk verklaarde.
Eenmaal buiten doe je direct een aantal verschillende indrukken op. Zo was het bloedheet en benauwd, erg druk, doen veel mannen zich voor als taxichauffeur en die vragen allemaal: ‘Taxi? Taxi? Taxi?’ Alsof wij er als toeristen uitzien…
Op aanraden van ‘De Brillies’ gingen we opzoek naar een taxi van de maatschappij Blue Bird. ‘De Brillies’ zijn overigens een jongen en een meisje, die al bij ons in het vliegtuig zaten vanaf Amsterdam, met - logischerwijs - allebei een nogal grote bril. De rij voor de Blue Bird-taxi’s was nogal lang, dus besloten we in een gratis busje te stappen van diezelfde maatschappij. Deze bracht ons naar een taxistandplaats waar we gelijk in een taxi konden stappen. Na veertig minuten vol bewondering naar de chauf gekeken te hebben hoe hij zich in het knotsgekke verkeer manoeuvreerde, kwamen we aan bij ons hotelletje. Dit zag er prima uit en we konden dus al snel opzoek naar een barretje om onze Oranje Leeuwen van Chili te zien winnen. Dit ging echter lastiger dan gedacht, want waar de straatnaambordjes in Nederland de straat ‘in wijzen’, staan deze in Indonesië haaks op de weg. We liepen dus al snel verkeerd en uiteindelijk hebben we, na iets meer dan een uur lopen, het voetballen in de koffiebar onder ons hotel gekeken!
24 juni 2014
Vandaag stond een dagje Jakarta op het programma, zodat we de stad ook eens bij daglicht konden bekijken. Alleen niet voordat we een goed ontbijtje hadden gegeten, bestaande uit rijst, kipnuggets en kroepoek. Hier moeten we nog wel even aan wennen.
Allereerst zijn we op zoek gegaan naar het toerist office. Hier zijn we geholpen door maar liefst vier vrouwen die blijkbaar verder niet zoveel te doen hadden. Na het voorstellen veranderde ‘Lisette’ al gauw in ‘risotto’ en dit gaat zij waarschijnlijk heel de vakantie nog horen. We hebben hier een trip naar het Nationaal Park Ujung Kulon geboekt. Morgenochtend om 05:00 uur zullen we worden opgehaald, dat wordt dus de wekker zetten! Na de betaling van ruim 6.000.000 Roepia (zoveel briefjes hebben we nog nooit in één keer vastgehouden) en nog wat gekletst te hebben, zijn we in de Transjakarta (bus) naar Kota gestapt. Een kaartje kost 3500 Roepia, wat neerkomt op ongeveer twintig eurocent. Even proppen, maar gelukkig een bus met airco. Opvallend detail; op de ramen staat een sticker met een man die niet met zijn hand onder het rokje van de vrouw mag. Misschien iets voor in Nederland? Eenmaal in Kota zijn we eerst naar het treinstation gelopen om alvast een ticket te kopen naar Bandung voor komende vrijdagavond, ook hier zijn we weer zeer vriendelijk geholpen.
Met een kaart van de stad op zak zijn we Kota gaan verkennen en hebben we enkele koloniale gebouwen in voormalig Batavia bezichtigd en gefotografeerd. Om de haverklap worden we gevraagd om op de foto te gaan, en vooral de schoolmeisjes zijn onder de indruk van Lisette. Na ongeveer een uur te hebben gelopen door vieze straten en langs de meest ranzigste rivier zijn we wel klaar met Jakarta. We verbazen ons keer op keer hoe vies alles is, hoe druk het overal is en op wat voor een bizarre mensen plekken leven!
We nemen de Transjakarta terug, maar stappen uit bij het Vredesplein, wat een Nationaal Monument is. Een 137 meter hoge naald met bovenop een vlam met goud bekleed. Er wordt ook wel gezegd dat dit meer symbool staat voor Soekarno’s grote voorliefde voor het vrouwelijke geslacht, dan dat het symbool staat voor de strijd tegen de Nederlandse overheersing. Er is een groot park omheen, waar voor de verandering geen auto’s mogen komen. Wat een verademing!
Terug bij het hotel moeten we even bijkomen van deze dag en even ontsnappen aan de hectiek van Jakarta.
25 juni
Als je ergens ontzettend veel zin in hebt, is de teleurstelling des te groter. Helaas was dat voor ons ook het geval. Gisteravond, we stapten net binnen van een bezoekje aan een reusachtige shopping mall waar het lekker koel was en waar we lekker hebben gegeten, ging er opeens een enorm harde bel af in onze kamer. Er stond niemand voor de deur, maar het was de telefoon. Lisette nam op en mevrouw Tuti van het toerist office belde in paniek verontschuldigend op. Het bedrag dat wij betaald hadden was slechts voor één persoon, of we nog even zes miljoen Roepia (=€ 390,00) wilden betalen. Dat gingen we dus mooi niet doen, gelukkig konden we ons geld terug krijgen. Daar wij geen flauw benul hebben van de prijzen hier, vonden we het in eerste instantie veel geld ten opzichte van de andere uitgaven die we hier hebben gedaan. Toen we de boeken er op nasloegen bleek dat de kosten voor dit park ook wel erg hoog liggen. We hopen dat we zo ons geld maar terug krijgen en dat we de geboekte treinticket en het geboekte hotel naar en in Bandung kunnen wijzigen en dat we hierdoor geen tijd en geld verliezen. Het bezoekje aan Ujung Kulon slaan we dus helaas over, er zijn nog genoeg andere leuke dingen te doen!
Gelukt! Om 10:00 stapten we het tourist office binnen en kregen we ons geld terug van mevrouw Tuti, met wederom veel excuses en Lisette telde nog 100.000 Roepia extra! Op Station Kota hebben we nieuwe tickets gekocht naar Bandung, ditmaal iets duurder omdat er nu alleen nog maar in de eerste klas plek was. We moesten eerst alleen nog met een lokaal treintje naar een ander station in Jakarta, Matthijs werd hier snel teruggefloten omdat hij in de vrouwencoupe plaats nam, tot groot gelach van Lisette!
Door met de trein te reizen, krijg je plekken te zien die je anders nooit zou zien. Van de meest slechte sloppenwijk tot de meest adembenemende uitzichten over rijstvelden, watervallen en de jungle! Wat waren we blij dat we ontsnapt waren aan de hectiek en chaos van Jakarta!
Als je op een station - ditmaal dus het station van Bandung - aankomt moet je altijd even orienteren, wat is er dan makkelijker om direct een Tourist Service Center in te stappen? We volgden de bordjes en een 'Bandung-er' hielp ons naar binnen. Het was echter niet het type gebouw wat je zou verwachten van een Tourist Service Center. Het was een klein, wit gebouwtje met een klein groen deurtje. Voor we het wisten stonden we binnen in een soort kleine huiskamer van drie bij drie en zat er, achter een houten plank met een computer er op, een jongen van een jaar of vijftien. Toen we vroegen of er een bus ging naar Lembang zei de man die ons naar binnen leidde - wij denken zijn vader - direct: 'No bus to Lembang, you can go by a car', terwijl er in de ANWB-gids staat dat er om de vijf minuten een mini-busje vertrekt...
We hadden er beiden geen goed gevoel bij en vertrokken dus al weer snel.
Aan het einde van de straat was het een komen en gaan van mini-busjes en was het dus taak om de juiste er uit te pikken, dat werd alleen bemoeilijkt door drie kleine ventjes die om geld stonden te bedelen.
Uiteindelijk wisten we het juiste mini-busje te vinden en stapten we in (goed opletten op je hoofd, je benen opvouwen en dat met een grote tas op je rug!). Onderweg naar Lembang kwamen er nog wat mensen bij en op het moment dat je denkt dat het mini-busje niet voller kan (vijftien inclusief chauffeur) springen er twee straatmuzikanten - al rijdende - naar binnen en brengen ze Lisette een serenade voor maar 500 Roepia (=€ 0,03)!
Het Grand Lembang Hotel deed zijn naam niet echt eer aan, na binnenkomst vonden we al snel onze eerste kakkerlak van deze vakantie in de badkamer en toen we weg wilden gaan glipte er nog snel een salamander van circa 20 cm achter de spiegel vandaan de lichtbalk boven de gordijnen in! Verder had de kamer en haar meubilair wel haar beste tijd gehad, het was vies en vervallen. Wijze les voor de volgende keer: altijd eerst je kamer checken! Volgens Lisette viel het trouwens allemaal wel mee en moet Matthijs zich niet zo aanstellen!
Nadat we een ander hotel voor de volgende dag hadden geboekt en nadat we wat hadden gegeten bij een steakhouse, hebben we een andere kamer gehad en maken we ons op voor de volgende dag. Morgen gaan we namelijk naar de vulkaankraters en de geiserbaden iets verder op!
26 juni
Na een nacht, die eerst door een aantal andere hotelgasten wreed verstoord werd (1:30) en 's ochtends vroeg (5:00) door het ochtendgebed van een plaatselijke moskee wederom onderbroken werd, zijn we om 6:30 opgestaan zodat we 7:00 aan het ontbijt konden verschijnen. Dit was hier wel goed verzorgd en voor de eerste keer smaakten de bami en nasi prima als ontbijt!
Tijdens dit schrijven is overigens wederom een gebed aan de gang, waarbij er keihard door het hele plaatsje 'Aaaaahh Heeellllee Ooohhoooo Seeejaaah' (of iets in die trend) klinkt. Misschien een goede, nieuwe wekker voor op de nieuwste Iphone?
Eenmaal aangekomen op de Tangkuban Prahu kon de eerste grote fotosessie beginnen. Deze vulkaan heeft namelijk twaalf kraters, waarvan een actief en twee toegankelijk. Dat betekent veel zwaveldampen, indrukwekkende afgronden en mooie vergezichten. Grappig maar opmerkelijk is dat buitenlandse bezoekers 75.000 Roepia entree moeten betalen en anderen 'slechts' 17.000 Roepia.
De grootste krater is Kawah Ratu (500 meter diep) en is toegankelijk voor bezoekers, de andere was alleen toegankelijk met een gids. Riski (gids) loosde ons door de jungle en vertelde in het Nederlands allemaal kleine weetjes, zo betekent Kawah Domas: 'Krater van het Gouden Schaap'. In de krater waren diverse geizerbaden van verschillende temperaturen tussen de 100 graden Celcius en 30 graden Celcius. Riski gaf ons een heerlijke voetmassage met modder die goed is voor je huid. Verder liet hij ons ook wat zwavelbloemen zien, deze zijn geel door de zwavel en groeien daar waar het zwavelgas uit de grond komt. We vervolgden onze weg door de jungle en Riski leerde ons nog wat Indonesische woordjes en zinnetjes, tot we een soort gegil hoorden. Riski was gelukkig alert en zei dat dit een 'Monyet' was. Bovenin de boom zaten circa vijf apen en we konden ze nog net zien en op de foto zetten; die kunnen we afstrepen!
's Middags hebben we liggen pootje baden in Kanung Kanung (Ciater). Dit geiserbad werd ons aangeraden omdat het de meest schone zou zijn. Het geiserbad stamde -denken wij - uit de tijd van de Nederlanders en tot nu toe was er volgens ons nog niks aan gedaan. Althans, de WC's waren omgebouwd tot kleedruimtes, dat wil zeggen: het grote poepgat is afgesloten met een paar tegels en er zijn wat haakjes opgehangen...
Morgen gaan we weer terug naar Bandung en dan door naar Pangandaran!
Selamat tinggal
Lisette en Matthijs
Eindelijk was het dan zover! Stipt om 18:40 vertrok ons vliegtuig en was onze grote reis naar Indonesië begonnen. We vlogen met Lufthansa en dat kunnen we eigenlijk iedereen aanraden. Een goede aansluiting, goede service, eten en drinken en ook onze bagage lag tien minuten na aankomst op de band. Het enige waar ze niet in voorzien hadden was een makkelijk afscheid, dat valt altijd zwaar;-)
23 juni 2014
Na een lange reis via Frankfurt (overstap) en Kuala Lumpur (tussenstop) arriveerden we op het vliegveld van Jakarta dat vernoemd is naar Hatta Soekarno, de man die in 1945 Indonesië onafhankelijk verklaarde.
Eenmaal buiten doe je direct een aantal verschillende indrukken op. Zo was het bloedheet en benauwd, erg druk, doen veel mannen zich voor als taxichauffeur en die vragen allemaal: ‘Taxi? Taxi? Taxi?’ Alsof wij er als toeristen uitzien…
Op aanraden van ‘De Brillies’ gingen we opzoek naar een taxi van de maatschappij Blue Bird. ‘De Brillies’ zijn overigens een jongen en een meisje, die al bij ons in het vliegtuig zaten vanaf Amsterdam, met - logischerwijs - allebei een nogal grote bril. De rij voor de Blue Bird-taxi’s was nogal lang, dus besloten we in een gratis busje te stappen van diezelfde maatschappij. Deze bracht ons naar een taxistandplaats waar we gelijk in een taxi konden stappen. Na veertig minuten vol bewondering naar de chauf gekeken te hebben hoe hij zich in het knotsgekke verkeer manoeuvreerde, kwamen we aan bij ons hotelletje. Dit zag er prima uit en we konden dus al snel opzoek naar een barretje om onze Oranje Leeuwen van Chili te zien winnen. Dit ging echter lastiger dan gedacht, want waar de straatnaambordjes in Nederland de straat ‘in wijzen’, staan deze in Indonesië haaks op de weg. We liepen dus al snel verkeerd en uiteindelijk hebben we, na iets meer dan een uur lopen, het voetballen in de koffiebar onder ons hotel gekeken!
24 juni 2014
Vandaag stond een dagje Jakarta op het programma, zodat we de stad ook eens bij daglicht konden bekijken. Alleen niet voordat we een goed ontbijtje hadden gegeten, bestaande uit rijst, kipnuggets en kroepoek. Hier moeten we nog wel even aan wennen.
Allereerst zijn we op zoek gegaan naar het toerist office. Hier zijn we geholpen door maar liefst vier vrouwen die blijkbaar verder niet zoveel te doen hadden. Na het voorstellen veranderde ‘Lisette’ al gauw in ‘risotto’ en dit gaat zij waarschijnlijk heel de vakantie nog horen. We hebben hier een trip naar het Nationaal Park Ujung Kulon geboekt. Morgenochtend om 05:00 uur zullen we worden opgehaald, dat wordt dus de wekker zetten! Na de betaling van ruim 6.000.000 Roepia (zoveel briefjes hebben we nog nooit in één keer vastgehouden) en nog wat gekletst te hebben, zijn we in de Transjakarta (bus) naar Kota gestapt. Een kaartje kost 3500 Roepia, wat neerkomt op ongeveer twintig eurocent. Even proppen, maar gelukkig een bus met airco. Opvallend detail; op de ramen staat een sticker met een man die niet met zijn hand onder het rokje van de vrouw mag. Misschien iets voor in Nederland? Eenmaal in Kota zijn we eerst naar het treinstation gelopen om alvast een ticket te kopen naar Bandung voor komende vrijdagavond, ook hier zijn we weer zeer vriendelijk geholpen.
Met een kaart van de stad op zak zijn we Kota gaan verkennen en hebben we enkele koloniale gebouwen in voormalig Batavia bezichtigd en gefotografeerd. Om de haverklap worden we gevraagd om op de foto te gaan, en vooral de schoolmeisjes zijn onder de indruk van Lisette. Na ongeveer een uur te hebben gelopen door vieze straten en langs de meest ranzigste rivier zijn we wel klaar met Jakarta. We verbazen ons keer op keer hoe vies alles is, hoe druk het overal is en op wat voor een bizarre mensen plekken leven!
We nemen de Transjakarta terug, maar stappen uit bij het Vredesplein, wat een Nationaal Monument is. Een 137 meter hoge naald met bovenop een vlam met goud bekleed. Er wordt ook wel gezegd dat dit meer symbool staat voor Soekarno’s grote voorliefde voor het vrouwelijke geslacht, dan dat het symbool staat voor de strijd tegen de Nederlandse overheersing. Er is een groot park omheen, waar voor de verandering geen auto’s mogen komen. Wat een verademing!
Terug bij het hotel moeten we even bijkomen van deze dag en even ontsnappen aan de hectiek van Jakarta.
25 juni
Als je ergens ontzettend veel zin in hebt, is de teleurstelling des te groter. Helaas was dat voor ons ook het geval. Gisteravond, we stapten net binnen van een bezoekje aan een reusachtige shopping mall waar het lekker koel was en waar we lekker hebben gegeten, ging er opeens een enorm harde bel af in onze kamer. Er stond niemand voor de deur, maar het was de telefoon. Lisette nam op en mevrouw Tuti van het toerist office belde in paniek verontschuldigend op. Het bedrag dat wij betaald hadden was slechts voor één persoon, of we nog even zes miljoen Roepia (=€ 390,00) wilden betalen. Dat gingen we dus mooi niet doen, gelukkig konden we ons geld terug krijgen. Daar wij geen flauw benul hebben van de prijzen hier, vonden we het in eerste instantie veel geld ten opzichte van de andere uitgaven die we hier hebben gedaan. Toen we de boeken er op nasloegen bleek dat de kosten voor dit park ook wel erg hoog liggen. We hopen dat we zo ons geld maar terug krijgen en dat we de geboekte treinticket en het geboekte hotel naar en in Bandung kunnen wijzigen en dat we hierdoor geen tijd en geld verliezen. Het bezoekje aan Ujung Kulon slaan we dus helaas over, er zijn nog genoeg andere leuke dingen te doen!
Gelukt! Om 10:00 stapten we het tourist office binnen en kregen we ons geld terug van mevrouw Tuti, met wederom veel excuses en Lisette telde nog 100.000 Roepia extra! Op Station Kota hebben we nieuwe tickets gekocht naar Bandung, ditmaal iets duurder omdat er nu alleen nog maar in de eerste klas plek was. We moesten eerst alleen nog met een lokaal treintje naar een ander station in Jakarta, Matthijs werd hier snel teruggefloten omdat hij in de vrouwencoupe plaats nam, tot groot gelach van Lisette!
Door met de trein te reizen, krijg je plekken te zien die je anders nooit zou zien. Van de meest slechte sloppenwijk tot de meest adembenemende uitzichten over rijstvelden, watervallen en de jungle! Wat waren we blij dat we ontsnapt waren aan de hectiek en chaos van Jakarta!
Als je op een station - ditmaal dus het station van Bandung - aankomt moet je altijd even orienteren, wat is er dan makkelijker om direct een Tourist Service Center in te stappen? We volgden de bordjes en een 'Bandung-er' hielp ons naar binnen. Het was echter niet het type gebouw wat je zou verwachten van een Tourist Service Center. Het was een klein, wit gebouwtje met een klein groen deurtje. Voor we het wisten stonden we binnen in een soort kleine huiskamer van drie bij drie en zat er, achter een houten plank met een computer er op, een jongen van een jaar of vijftien. Toen we vroegen of er een bus ging naar Lembang zei de man die ons naar binnen leidde - wij denken zijn vader - direct: 'No bus to Lembang, you can go by a car', terwijl er in de ANWB-gids staat dat er om de vijf minuten een mini-busje vertrekt...
We hadden er beiden geen goed gevoel bij en vertrokken dus al weer snel.
Aan het einde van de straat was het een komen en gaan van mini-busjes en was het dus taak om de juiste er uit te pikken, dat werd alleen bemoeilijkt door drie kleine ventjes die om geld stonden te bedelen.
Uiteindelijk wisten we het juiste mini-busje te vinden en stapten we in (goed opletten op je hoofd, je benen opvouwen en dat met een grote tas op je rug!). Onderweg naar Lembang kwamen er nog wat mensen bij en op het moment dat je denkt dat het mini-busje niet voller kan (vijftien inclusief chauffeur) springen er twee straatmuzikanten - al rijdende - naar binnen en brengen ze Lisette een serenade voor maar 500 Roepia (=€ 0,03)!
Het Grand Lembang Hotel deed zijn naam niet echt eer aan, na binnenkomst vonden we al snel onze eerste kakkerlak van deze vakantie in de badkamer en toen we weg wilden gaan glipte er nog snel een salamander van circa 20 cm achter de spiegel vandaan de lichtbalk boven de gordijnen in! Verder had de kamer en haar meubilair wel haar beste tijd gehad, het was vies en vervallen. Wijze les voor de volgende keer: altijd eerst je kamer checken! Volgens Lisette viel het trouwens allemaal wel mee en moet Matthijs zich niet zo aanstellen!
Nadat we een ander hotel voor de volgende dag hadden geboekt en nadat we wat hadden gegeten bij een steakhouse, hebben we een andere kamer gehad en maken we ons op voor de volgende dag. Morgen gaan we namelijk naar de vulkaankraters en de geiserbaden iets verder op!
26 juni
Na een nacht, die eerst door een aantal andere hotelgasten wreed verstoord werd (1:30) en 's ochtends vroeg (5:00) door het ochtendgebed van een plaatselijke moskee wederom onderbroken werd, zijn we om 6:30 opgestaan zodat we 7:00 aan het ontbijt konden verschijnen. Dit was hier wel goed verzorgd en voor de eerste keer smaakten de bami en nasi prima als ontbijt!
Tijdens dit schrijven is overigens wederom een gebed aan de gang, waarbij er keihard door het hele plaatsje 'Aaaaahh Heeellllee Ooohhoooo Seeejaaah' (of iets in die trend) klinkt. Misschien een goede, nieuwe wekker voor op de nieuwste Iphone?
Eenmaal aangekomen op de Tangkuban Prahu kon de eerste grote fotosessie beginnen. Deze vulkaan heeft namelijk twaalf kraters, waarvan een actief en twee toegankelijk. Dat betekent veel zwaveldampen, indrukwekkende afgronden en mooie vergezichten. Grappig maar opmerkelijk is dat buitenlandse bezoekers 75.000 Roepia entree moeten betalen en anderen 'slechts' 17.000 Roepia.
De grootste krater is Kawah Ratu (500 meter diep) en is toegankelijk voor bezoekers, de andere was alleen toegankelijk met een gids. Riski (gids) loosde ons door de jungle en vertelde in het Nederlands allemaal kleine weetjes, zo betekent Kawah Domas: 'Krater van het Gouden Schaap'. In de krater waren diverse geizerbaden van verschillende temperaturen tussen de 100 graden Celcius en 30 graden Celcius. Riski gaf ons een heerlijke voetmassage met modder die goed is voor je huid. Verder liet hij ons ook wat zwavelbloemen zien, deze zijn geel door de zwavel en groeien daar waar het zwavelgas uit de grond komt. We vervolgden onze weg door de jungle en Riski leerde ons nog wat Indonesische woordjes en zinnetjes, tot we een soort gegil hoorden. Riski was gelukkig alert en zei dat dit een 'Monyet' was. Bovenin de boom zaten circa vijf apen en we konden ze nog net zien en op de foto zetten; die kunnen we afstrepen!
's Middags hebben we liggen pootje baden in Kanung Kanung (Ciater). Dit geiserbad werd ons aangeraden omdat het de meest schone zou zijn. Het geiserbad stamde -denken wij - uit de tijd van de Nederlanders en tot nu toe was er volgens ons nog niks aan gedaan. Althans, de WC's waren omgebouwd tot kleedruimtes, dat wil zeggen: het grote poepgat is afgesloten met een paar tegels en er zijn wat haakjes opgehangen...
Morgen gaan we weer terug naar Bandung en dan door naar Pangandaran!
Selamat tinggal
Lisette en Matthijs
-
27 Juni 2014 - 11:16
Jeezek:
Klinkt goed kinders, enjoy ! -
27 Juni 2014 - 11:27
Chantal:
Lekker op weg en dat met schone moddervoeten! Enjoy de bami en nasi:) -
27 Juni 2014 - 12:12
Piet Van De Werf:
Jeetje wat een verhaal nu al, al ben ik geen lezer, in een adem uitgelezen. Blijf jullie volgen. -
27 Juni 2014 - 12:12
Brigitta:
Hoi!
Wat klingt dat allemaal gezellig en spannend!
Veel plezier en lekker verder schrijven, zodat wij alle mee kunnen genieten.
Lieve Groetjes uit Oostenrijk -
27 Juni 2014 - 12:44
Elly:
Hoi Matthijs en Lisette,
Zo jullie hebben al het e.e.a. van het mooie Indonesië mogen proeven zie ik. Ja, Jakarta is niet het mooiste stukje Indonesië maar hoort er wel bij. Gelukkig zijn er nog veel mooie rustige plekjes voor jullie te ontdekken. Ben benieuwd of jullie de gevolgen van de tsunami nog kunnen zien in Pangandaran. Wij raden je aan om naar de baai te gaan. Hier kun je lekker eten op het strand en genieten van de zee met zijn hoge golven.Misschien dat je het niet aandurft want het tentje ziet er niet uit maar wij hebben daar met de Djoser groep heerlijk vis en garnalen gegeten (en niet ziek geweest). Geniet lekker verder dan genieten wij van jullie verhalen. Groetjes Elly -
27 Juni 2014 - 13:21
Kees En Dita:
Lieve Lisette en Matthijs,
Wat ontzettend leuk om jullie verhaal te lezen. We zoeken steeds op internet die mooie plekjes op zodat we een beetje met jullie mee kunnen kijken. Ga lekker genieten. Dit is nog maar het begin.
Liefs Kees en Dita
-
27 Juni 2014 - 13:57
Evelyn:
Jullie hebben al een hoop meegemaakt in deze korte tijd.
Gelukkig dat jullie je geld terug hebben gekregen en niet overal zijn de kamers zo schoon als thuis!
Veel liefs
Evelyn
-
27 Juni 2014 - 14:49
Joke:
Hoi Lisette en Matthijs,
Leuk om jullie verhaal te lezen,bami en nasi als ontbijt lijkt mij ook niet echt lekker maar alles went,ook kakkerlakken denk ik! Ik moet er alleen niet aan denken :(
Geniet van jullie mooie reis en ik zie nu al uit naar het volgende verslag. Groetjes Joke -
27 Juni 2014 - 16:48
Ria Abcouwer:
Hoi lisette en Matthijs,
Via je moeder kreeg ik jullie verslag te lezen.Leuk om te lezen en het roept ook weer allerlei
herinneringen op van mijn reis naar Indonesië. Zeker jullie ervaring met de hectiek van Djakarte dn de gekko in de kamer van het hotel.
Geniet van jullie reis -
27 Juni 2014 - 16:51
Rosanne:
Hoi schatjes!
Het is echt heel erg leuk om jullie belevingen te lezen.
Heb gewoon het idee dat ik er zelf geweest ben.;)
Als je niet meer met ze op de foto wil, kan je altijd nog je haren zwart verven.
Xx Rosanne -
27 Juni 2014 - 17:18
Jane:
Super om te lezen dat het goed met jullie gaat! Heel leuk geschreven trouwens! Kijk uit naar jullie nieuwe avonturen!
Geniet ervan! Dikke kus -
27 Juni 2014 - 19:16
Taam:
Yo broers, alles kut? -
27 Juni 2014 - 19:18
Taam:
Nou ja, ik had een heel verhaal geschreven, alles weg!
Super leuk om jullie verhalen te lezen! Zo te lezen al een hoop meegemaakt en gezien!
Ik kijk nu al uit naar jullie volgende verhaal!
Geniet!
Liefs van Taam en Maart -
27 Juni 2014 - 23:26
Sander En Leonore:
Hoi,hoi, reizigers. Wat een verhaal al. Hele mooie reis toegewenst en we zullen lekker mee blijven lezen:-) -
29 Juni 2014 - 19:43
Oma:
LIeve Lisette en Matthijs Gisteren was ik terug uit Ootmarsum,vandaag jullie belevenissen gelezen ,geweldigjullie hebben al heel wat meegemaakt.mijn ontbijt was toch beter beschuitje eitje enz. Dus voortaan geen brood maar bami,àlles went.wacht op jullie volgende spannende verhaal . vele lieve groetjes oma x x -
05 Juli 2014 - 14:26
Lisette En Matthijs:
Bedankt voor alle leuke reacties! We hopen dat jullie het volgende verslag ook leuk vinden!
Groetjes Matthijs en Lisette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
