Op Lombok zijn we verliefd geworden

14 juli
Vaarwel Java, hallo Bali! Met de boot zijn we vandaag van Banyuwangi naar Gilimanuk gevaren, een boottocht van zo'n dertig minuten. Met de bus zijn we vanaf daar doorgereden naar Kalibukbuk in Lovina Beach. Hier gaan we morgen eerst is even lekker een dagje niks doen!

Als je 's ochtends in je bedje ligt is het altijd een heerlijk geluid als je de regen tegen het dak hoort kletteren. Zeker op een zondag als je niet vroeg hoeft op te staan en nog even lekker kunt blijven liggen...
In Sukamade werden we al vroeg wakker en hoorden het water op het dak van dunne golfplaten kletteren. In het donker stonden we op (electriciteit was er al niet meer) en kletsten we wat over de schildpadden van gisteravond. Matthijs liep naar het raam en deed de gordijnen open. Dat het regende wisten we al, maar zo hard!? Het water kwam met bakken uit de hemel naar beneden vallen. Nu begrepen we waar het woord 'regenwoud' vandaan kwam. Al snel stond onze 'spontane' gids/chauffeur nu wel voor de deur. We moesten opschieten want het water van de rivier steeg snel!
Tijdens het ontbijt liep de binnentuin van het complex langzaam vol. Het gazon werd door dikke stralen water die van de schuine daken afkwamen vernield en zodoende diepe gaten in het gras boorden. We pakten maar snel onze spullen uit de kamer en gingen zo snel mogelijk naar de jeep. In die vijf meter die we naar de jeep moesten lopen, waren we helemaal doorweekt! Op de weg terug door de jungle spotten we nog wat apen, een leguaan, een wildzwijn, buffels en wat beesten die wij hier een hert zouden noemen.

Aangekomen in de haven van Banyuwangi kreeg onze medepassagier uit Frans-Polynesië ruzie met de chauffeur. Volgens de chauffeur moest ze nog 400.000 roepia extra betalen voor de terugrit, dit was extra omdat ze een nacht langer in Sukamade had overnacht voor hetzelfde geld als wij. Mevrouw was het hier niet mee eens, maar haar tas lag nog in de auto. Je raadt het al; de chauffeur was ook niet van plan deze open te doen voordat ze had betaald. De fysiotherapeut uit Frans-Polynsië ging hierop helemaal door het lint en probeerde van alles om langs de chauffeur te komen, de auto in te komen en haar tas te pakken. Toen het een beetje gesust leek te zijn wij stilletjes weggeslopen naar de boot. haha
In Kalibukbuk hebben we een simpel en klein - maar knus - hutje op houten palen, drie meter boven de grond. We slapen in een water garden, dus in het hutje hangt ook een klamboe waarmee Lisette veel ruzie heeft om deze in het gareel te krijgen!

15 juli
Gisteren hebben we heel de dag niks gedaan en hebben we lekker op het strand gelegen. Daarnaast hebben we onze vieze was weggebracht en zijn we verhuisd naar een homestay om de hoek (met aanzienlijk grotere kamer).
Menjangan eiland is de snorkel- en duik plek van Bali. Om 8:30 uur stonden we paraat om opgehaald te worden. De organisatie totdat we in het water liggen is echter geheel op Indonesische wijze. Dat wil zeggen: lekker chaotisch en alles op het gemakkie!
Maar als je dan eenmaal met snorkel en flippers in het water ligt, weet je waarom dit dé plek van Bali is om te snorkelen en te duiken! Je bevindt je in een compleet andere wereld, waarin de meest prachtige vissen hun weg vinden tussen het kleurrijke en mooi gevormde koraal. Het koraal is rondom het gehele eiland te vinden en loopt langzaam af de diepte in. Telkens zie je vissen, van heel klein tot heel groot, wegschieten tussen het koraal. Vele vissen blijven ook heel stoer vlakbij je zwemmen. De vissen hebben alle kleuren van regenboog en zijn te vinden in alle mogelijke combinaties en -patronen. Het was een ervaring om nooit meer te vergeten en om zeker nog is (ergens anders) over te doen!

's Avonds bleek dat de stroom in heel Lovina Beach weer was uitgevallen (was de nacht hiervoor ook al). Douchen en naar het toilet gaan is een bijzondere gewaarwording in het donker met een zaklamp. Gisteren, op weg naar een restaurant bleek ook waarom de stroom was uitgevallen. Een boom was boven op de elctriciteitskabels gevallen en had een hele electriciteitspaal meegenomen in haar val. En ook dit werd lekker op zijn Indonesisch verholpen; er stonden een paar mannetjes bij en keken er naar!

16 juli
Onder een strak blauwe lucht pakken we de eerste de beste minibus naar Amed, in het noordoosten van Bali. Onderweg zien we de weg tussen strand en land slingeren. De huizen die aan de weg liggen hebben de zee vaak in hun achtertuin liggen. Sommige mensen kunnen letterlijk uit hun slaapkamerraam de zee in springen! Hun huizen zijn op de rotsen gebouwd met behulp van wat boomstammen. Op de strandjes die tussen de rotspartijen in bevinden, liggen verschillende vissersbootjes. Elke ochtend gaan de Balinezen hier uit varen en brengen een paar uur later hun dagverse vangst mee naar land. Aan onze rechterhand zien we continu de Agung vulkaan (3142 meter) rijzen. Deze wordt aanbeden, omdat de berg als zetel van de goden is aangewezen door de Balinezen.
Over vandaag valt verder eigenlijk weinig te melden. We hebben namelijk wederom heerlijk aan het strand gelegen!

17 juli
Vandaag zou het weer zo'n reisdag worden. Eerst met de auto naar de haven in Padang Bai, vervolgens met de veerboot naar Lombok en daar zouden we nog met de bus naar onze uiteindelijke bestemming gaan, die tot dan toe nog onbekend was. Om 8 uur werden we opgehaald bij onze slaapplek door een local die ons wel voor 150.000 roepia naar Padang Bai wilde brengen. Hij had ons natuurlijk niet goed begrepen, en dacht vanochtend dat het om 450.000 roepia ging. Uiteindelijk zijn we bij 200.000 roepia ingestapt. Onderweg moesten we ons nog wel even verstoppen in de auto voor de politie. Onze chauffeur had namelijk geen taxilicentie en kon zo een boete van 5.000.000 roepia (ruim 300 euro) krijgen.

Op de veerboot leren we een Engelse vrouw kennen. Zij is van plan om na aankomst op Lombok richting Kuta te gaan. Wij besluiten haar te vergezellen. Eenmaal voet op Lombokse bodem gezet te hebben (na een vaart van bij 4 uur), verwachtten we weer hordes mensen die ons wel per auto of scooter willen vervoeren. Maar niets is minder waar. Het is heerlijk rustig en er is welgeteld één man die ons aanbiedt verder te brengen en ook nog tegen een redelijke prijs. Wat een verademing! De chauffeur is echter te beroerd om ons drieën een paar honderd meter verder in het centrum van Kuta te brengen en dropt ons bij een hostel wat er niet echt aangenaam uitziet. En dus besluiten we per voet verder te gaan. Kuta is klein, maar wel geliefd bij toeristen en het aantal slaapplekken is beperkt. Voor het eerst op onze reis krijgen we een aantal keer 'full' te horen bij de homestays.

Maar daar was 'big bose', een Amerikaan getrouwd met een Indonesisch meisje. Hij is blank, groot en dik, zij is klein en dun. Nadat ze elkaar in Turkije hebben ontmoet zijn ze na 26(!) dagen getrouwd. Zij zitten in een hele mooie homestay en er zijn nog kamers vrij. We drinken een drankje met ze en Ria, het meisje, laat Lisette per scooter (het ligt iets verder) Homestay Relaxing zien. Het is inderdaad heel mooi, schoon en niet duur. We nemen de kamer. De medewerker van de homestay, een verlegen jongen, zou Lisette wel in haar rugzak mee willen nemen. haha

18 juli
Een scooter huren is hier niet duur (circa drie euro per dag) en brengt je op de mooiste plekjes aan de zuidkust van Lombok. Alleen dien je zelf te tanken en te betalen, benzine is 6.500 roepia per liter (ongeveer 40 cent). Je kunt hier ook overal benzine kopen, iedereen die langs de weg woont verkoopt benzine per liter in grote glazen flessen. Deze gieten ze in een trechter die ze in de opening van de benzinetank zetten. Echter, je betaalt hier - afhankelijk hoe afgelegen en hoe ver het van een tankstation ligt - ietsjes meer.

Toen we de benzinetank vol hadden laten gooien, reden we naar Mawun Bay. Het strandje ligt een beetje verscholen tussen grote rotsen, maar het is er stil en vredig. De golven hier zijn ontzettend hoog en Lisette durfde hier zelfs de zee niet in. Op zich ook wel logisch, want de stroming was erg sterk en de golven waren enkele meters de zee in al zeker een meter of vier. Matthijs ging wel en leek bij die grote golven wel erg nietig. Staan blijven kon hij niet; de golven smakten hem met grof geweld tegen het zand en namen hem mee in de stroming. Proestend en gedesoriënteerd kwam hij telkens boven.

Opdrogen duurt hier nergens echt lang en zodra alle foto's goed waren bevonden gingen we verder. Langs de weg is men in verschillende dorpjes erg druk met het winnen van stenen en met stro. Twee essentiële bouwmaterialen voor de huizen hier. Wat betreft het stro; eerst dachten we dat alle bermen langs de weg hier gewoon netjes worden onderhouden. Later bleek dus dat kilometers berm dienen als een ontzettend lange akker voor stro, en dat is natuurlijk makkelijk kappen en vervoeren!

Mawi Bay is het volgende strandje dat we zouden bezoeken. Het strand is wit, het zand is super zacht, de zee blauw en de golven regelmatig en niet te ruig. Zo'n mooie combinatie van strand en zee hadden wij nog nooit gezien. We zwommen wat en namen ook hier wat foto's (hebben jullie op Facebook al voorbij kunnen zien komen). Maar ook hier bleven we niet heel lang, we we hadden het beste namelijk voor het laatst bewaard: het strand van Selong Blanak!

We reden terug naar de hoofdweg en slagen, zoals in ons informatieboekje beschreven, de eerste linksaf. We reden en reden. En na ongeveer twintig minuten zagen we geen strand en geen zee meer en konden we nergens een bordje 'Selong Blanak' vinden. We besloten de weg te vragen en terug te rijden. Nu zagen we gelukkig wel bordjes met 'Selong Blanak', we zitten dus weer op de goede weg! Na wederom een minuut of twintig kwamen we akelig dichtbij het strand waar we zojuist waren geweest. En ja, je raadt het al... Het strand dat wij voor het strand van Mawi hadden aangezien was dus het strand van Selong Blanak! Toen zijn we dus maar op zoek gegaan naar Mawi Bay, dat hadden we immers overgeslagen!

We reden terug en zagen al snel een klein bordje met 'Mawi Beach'. Het pad naar dit strand toe was net zoals de golven van Mawi Bay; ruig en wild. De baai lag erg afgelegen en er was bijna niemand. Vijf vrouwelijke toeristen dachten dit ook en gingen topless de zee in (als ze met bovenstukje gingen waren ze dit waarschijnlijk toch snel verloren) en lagen heerlijk te zonnebaden op het strand. De Indonesische mannen die er waren - en die zaten vlak naast ons - namen het er lekker van en legden het ook vast op de gevoelige plaat!

Het was nog niet zo laat en dus besloten we om in het noorden van Kuta het traditionele dorp Sade te bezoeken. Hier wonen de Sasaks, die trouw blijven aan de eeuwenoude levenswijze. Aan het begin van het dorp worden we opgewacht door een bewoner. Hij biedt ons een rondleiding aan tegen een vergoeding. Hij vertelt ons dat iedereen binnen het dorp familie van elkaar is. Er kan niet getrouwd worden met iemand van buiten de gemeenschap, wat betekent dat je met je eigen neef of nicht moet trouwen! De man kiest een vrouw, 'ontvoerd' haar naar ergens buiten het dorp en zij komen pas terug wanneer de ouders van de vrouw niet meer boos zijn. Opmerkelijke manier. Wordt Lisette op dit moment ook ontvoerd door Matthijs, wachtend op toestemming van Kees en Dita? haha
De rondleiding verder is kort, maar leuk om te zien. Sinds drie jaar hebben ze een beetje electriciteit. Ze leven van
landbouw en het weversambacht. Dat laatste was ook wel te zien, want om de paar huizen hing er een 'winkel' vol met sarongs.

19 juli
Gisteren de westkust van Kuta verkend, vandaag gaan we richting het oosten. Het eerste strandje dat we aandoen is Tanjung Aan. Een mooi strand en heel rustig, de sarongverkopers even buiten beschouwing gelaten. Een perfecte plek, jammer van al het alg. Dat vindt Matthijs 'wel een beetje vies'.

Hierna zijn we doorgelopen naar Gerupuk, een eenvoudig dorpje dat gericht is op de algenkwekerij, visserij en surfers. Niet heel veel aan en dus besluiten we na een klein rondje lopen verder te rijden naar Awang. Via dit vissersdorp gaan we richting Ekas.
Het landschap is heuvelachtig en de wegen zijn soms erg steil. Het scootertje moet af en toe moeite doen om ons op de top te krijgen, naar beneden kost daarentegen weer helemaal geen benzine. Het is hier wat droger en de natuur is wat ongerepter dan de regenwouden op Java. Het doet een beetje Mediteraans aan. De gloednieuwe weg brengt ons steeds verder naar het zuidoosten van Lombok. Toeristen zie je hier haast niet meer en dat merk je ook aan de reacties van de mensen die ook hier aan de weg wonen. Overal wordt er getoeterd, iets geschreeuwd of gezwaaid. Het zijn af en toe net aandoenlijke fragmenten zoals je ze alleen uit filmpjes kent. Even tanken en er staan al weer tien kinderen om je heen. De bewoners stellen zich allemaal erg netjes voor en zijn onder de indruk als we zeggen dat we uit Nederland komen. Meestal beginnen ze gelijk over onze lengte of over het voetbal. We genieten er enorm van en zwaaien en toeteren vrolijk naar alles en iedereen langs de weg.

Na een goed uurtje rijden volgen we een bordje 'Ekas Breaks'. We vallen met onze neus in de boter! Een gloednieuw resort - midden in de wildernis en vlakbij het strand - met zwembad en restaurant verwelkomt ons. We maken graag gebruik van alle faciliteiten. En doordat het pas twee maanden open is en erg afgelegen ligt, hebben we het hele zwembad voor ons zelf. 'Een kleine oase' werd het door iemand ook wel genoemd.

De eigenaresse verklapt ons ook haar mooiste plekje van de kust. We rijden er naar toe en het is inderdaad schitterend. Kilometers rotsen, strand en hoge kliffen bepalen het uitzicht. We rijden met de scooters de hoogste klif op en we voelen ons echt aan het einde van de wereld. Er is hier, in de verste verte niet, niemand te bekennen...

Een potje voetbal is over de hele wereld hetzelfde. We stoppen onderweg bij een klein veldje waar ongeveer tien jongens aan het voetballen zijn op een heuvelachtig veldje. Het doel is van bamboe en de bal lijkt op een kleine strandbal. Matthijs werd al snel gevraagd om mee te doen en al snel speelden team Belanda tegen team German. Uiteraard won team Belanda, mede dankzij twee goals van onze topschutter! Het voetballen gaat uiteraard ook op blote voeten!

´s Avonds bezoeken we een beachparty, maar die was niet echt de moeite waard. Het was gewoon lekker op z'n Indonesisch! De band, die om 20:00 uur zou starten, kwam om kwart voor tien binnen zetten. En veel toeristen - net als wij - stonden om half tien al helemaal klaar! Het sfeertje was uiteindelijk wel relaxt en de band wel oke. Maar het is toch een bijzonder sfeertje, tussen al die surfers om het kampvuur. We vertrokken niet heel laat, want de volgende dag zouden we ons met de shuttlebus naar Senggigi verplaatsen.

20 juli
Senggigi, volgens de boekjes één van de drukstbezochte plekken van Lombok. Rond 10:00 uur komen aan in deze plaats, die voornamelijk bestaat uit een hoofdweg waarlangs hotels, restaurants en toeristenbureau's zijn gevestigd. Via een Indonesische jongen komen we terecht bij een door een Nederlandse vrouw gerunde homestay. Na ons geïnstalleerd te hebben, zijn we het stadje gaan verkennen. Het lijkt wel uitgestorven. Er is bijna niemand op straat en van massatoerisme is al helemaal geen sprake. Bij één van de vele informatiepunten boeken we voor dinsdag een toer naar de Rinjani (3726 meter hoog), een vulkaan in het noorden van Lombok. Deze toer duurt drie dagen en twee nachten. En om fit aan de start te verschijnen besluiten we de rest van de dag op het strand te liggen met een boekje. Op het strand hebben we nog een heerlijke mango gekocht, die ze op bijzondere wijze schillen en snijden. Zo kun je de mango eten zonder vieze handen te krijgen! (dat was ongeveer het hoogtepunt van deze dag) haha.

Op advies van de eigenaresse van de homestay gaan we ons visum verlengen op Lombok. Dit zou tijd en geld schelen. Morgen dus een scooter huren en richting Mataram.

21 juli
In zo'n twintig minuten met de scooter ben je in Mataram, de hoofdstad van Lombok. Hier willen we ons visum gaan verlengen. Om 8:00 uur staan we helemaal paraat en vragen we bij de eigenaar van de homestay waar we verblijven waar de scooter is. Indah homestay heeft een Nederlandse eigenaresse die is getrouwd met een Indonesiër van Lombok, genaamd Opik. Opik was alleen even vergeten te bellen, maar de scooter zou er zo aankomen. Toch knap van Opik, we hebben het hem immers maar twee keer gevraagd. We hebben zelfs uitvoerig met hem staan praten, maar goed...
Een half uur later dan gepland vertrekken we en, na een paar keer verkeerd gereden te zijn, arriveren we na circa dertig minuten rijden bij Kantor Immigrasi. Straatnamen en wegwijsborden zijn hier nauwelijks, evenals verkeersborden! Voor 300.000 roepia per persoon kunnen we ons visum verlengen en al onze papieren worden in één keer goed gekeurd. Totdat ze naar onze 'sponsor' vraagt, iemand die voor jou garant staat tijdens je verblijf in Indonesië. Die hebben we helaas niet en volgens de mevrouw achter de balie, die nogal kortaf was, kun je een toeristenvisum van zestig dagen alleen verlengen met een sponsor. Dat is dus iets anders dan wat de ambassade in Nederland ons eerder vertelde. Een visum van dertig dagen, dat je krijgt als je Indonesië aankomt, kan wel eenmalig zonder sponsor worden verlengd met dertig dagen! Uiteindelijk kom je dus altijd op een maximum van dertig dagen zonder sponsor. Even voor de duidelijkheid: wij hebben in Nederland al een visum voor Indonesië van zestig dagen gehad. Dat is dus iets anders dan een visum dat je krijgt als je arriveert in Indonesië als je er nog geen één hebt.

We besluiten snel dat we of later in Bali een sponsor zoeken of dat we na zestig dagen naar Maleisië of Singapore gaan en dan weer terug keren. Je krijgt dan gewoon een nieuw visum voor dertig dagen. Je kunt het ook laten verlengen bij elk tourist information, maar dan betaal je de hoofdprijs. Voor dat geld vliegen we dan liever even naar een ander land:)
‘s Middags tuffen we met ongeveer dertig kilometer per uur langs de noordwestkust van Lombok. Af en toe is het beeld wat ironisch; grote, luxe resorts versus kleine hutjes. Grote auto’s vervoeren de rijkere toeristen af en aan. Op en aan de weg staan koeien en geiten. Honden liggen soms midden op de weg te slapen en kippen steken soms als een kip zonder kop over!
We bezoeken nog wat tempels en wat strandjes en gaan vroeg slapen. Morgen worden we om 5:00 uur opgehaald en vertrekken we naar de Rinjani vulkaan. De tocht naar de top duurt drie dagen! Vanaf hier kun je het geliefde Lombok in zijn geheel overzien. Het eiland is een echte aanrader!

Selamat tinggal

Lisette en Matthijs