Van de Rinjani, via Gili Air, terug naar Bali

25 juli
Auw! Dat is het eerste wat we beiden denken als we 's ochtends wakker worden. Maar de pijn was zeker de moeite waard. De afgelopen drie dagen zijn we de Gunung Rinjani opgeklommen, één van de hoogste vulkanen van Indonesië (3726 meter). Het was heel zwaar, maar het was wel een geweldige ervaring. Elke dag hebben we gelopen, zowel omhoog als omlaag, we hebben geslapen in tentjes aan de kraterrand en genoten van de mooie uitzichten.

Dinsdag 22 juli worden we om vijf uur 's ochtends opgehaald bij onze homestay. We vertrekken richting Senaro om vanaf daar te voet verder te reizen. Onderweg halen we nog andere toeristen op die deze uitdaging ook aan gaan. Twee toeristen lagen waarschijnlijk nog in hun bed, want na 15 minuten wachten voor hun hotel stapten ze eindelijk in. Dit zal niet de laatste keer zijn dat we op hen moeten wachten blijkt later.
Na een rit van zo'n twee uur worden we afgezet in Senaro en krijgen we een ontbijtje, uiteraard banana pancake. We zullen dit ontbijt nodig hebben, want het beloofd een zware tocht te worden, als we de boekjes moeten geloven.
Hierin staat ook dat de tocht via twee routes kan worden gedaan, via Senaro en via Sembalun Lawang. De laatste geldt als moeilijkste dus zijn we stiekem blij dat we via de andere route gaan. Ten minste, dat dachten we. Want niets is zoals het lijkt in Indonesië. We worden met vier jongens uit Singapore in een laadklep van een kleine truck gezet en worden naar het andere beginpunt gebracht. We ontmoeten onze gids Inn. Later zullen nog vier mensen aansluiten bij onze groep.
Naast een gids lopen er ook vijf 'porters' mee met de groep. Zij dragen de slaapspullen, het eten en andere benodigheden voor onderweg. Bewonderingswaardig hoe zij deze klim zo op kunnen lopen. Wij hebben het al moeilijk met ons kleine rugzakje van minder dan vijf kilo.

In het eerste deel van de tocht lijkt het al niet voor iedereen een makkelijke tocht te gaan worden. Op het relatief makkelijke gedeelte worden twee jongens uit Singapore al snel gelost.
Tijdens de lunch ontmoeten we de andere vier groepsleden en later in deze tocht blijkt dat we een erg leuke en diverse groep hebben. Vier jongens uit Singapore (twee duo's), twee meiden uit Denemarken, een jongen uit Duitsland en een man uit Canada.

Het gedeelte voor de lunch is goed te doen en doorstaan we vrij gemakkelijk. Na het eten, noedelsoep met rijst en ananas, gaan we vol goede moed er weer tegenaan. Dit gedeelte blijkt echter wel een beetje zwaarder dan het eerste deel. De twee jongens uit Singapore, intussen vergezeld door een andere Singaporiaan waarvan de zool van zijn schoenen is, moeten weer snel afhaken. Onze gids besluit bij hen te blijven en wij kunnen de porters volgen.

De tocht is indrukwekkend en het landschap past prima binnen de settings van de film 'Lord of the Rings'. Diepe ravijnen en glooiende hellingen worden zo af en toe gehuld in diepe mist. Scherpe rotspunten breken het wolkendek open en torenen boven de zee van wolken uit. Desalniettemin wordt de pijn in onze benen steeds heviger en kunnen de perfecte omstandigehden dit helaas niet verzachten.
Na zeven uur lopen bereiken we de plek waar onze tentjes door de porters worden opgezet voor de nacht. Maar wat is het uitzicht mooi! We staan aan de rand van de krater en kijken over het meer dat de krater vult. In het midden van het meer is een vulkaan te zien die niet heel lang geleden (2010) nog is uitgebarsten. Helemaal links van ons zien we het hoogste punt van de prachtige skyline van bergtoppen; de Rinjani.
We genieten van de mooie zonsondergang en wanneer het donker is komen ook de laatste twee van onze groep en de gids aan in het eerste kamp. Het is dan wachten op het avondeten. En we wachten en wachten en wachten. Om acht uur horen we eindelijk het verlossende 'Dinner time!'. We eten alles snel op en gaan dan naar bed (20:30 uur). Doordat we ons inmiddels op grote hoogte bevinden zal het een koude nacht worden. Nadat we dik hebben aangekleed, kruipen we in onze slaapzak. Liggend op een heel dun matje (we liggen dus praktisch op de grond) proberen we zo veel mogelijk uurtjes te slapen, want om twee uur zullen we gewekt worden voor de loodzware klim naar de top.

Het is twee uur, de wekker gaat en de benen voelen we nu al van de eerste dag wandelen. Na een kop thee en een paar koekjes gaan we van start. Met acht personen, want de twee uit Singapore waren zo verstandig om de klim naar de top even over te slaan. We hadden al verscheidene verhalen gehoord dat het echt heel zwaar is, sommige mensen het niet halen, en dat voor elke twee stappen die je omhoog zet je er ook weer eentje terugzakt. De top bestaat voornamelijk uit een soort van gravel. En niets was minder waar. Lisette was er na een uur al helemaal klaar mee en vroeg zich af waarom ze hier ooit aan begonnen was. 'Ik haat het', 'ik wil niet meer', 'ik vind er niks aan' waren zinnen die Matthijs aan moest horen. Gelukkig hield hij vol dat ze het wel ging halen. Op het einde heeft hij haar letterlijk naar boven moeten duwen maar.....na drie lange uren staan Matthijs én Lisette beiden bij de vlag boven op de top! Ook de rest van de groep heeft het gehaald. Na de zonsopgang en het schieten van plaatjes van het waanzinnige uitzicht (je kan heel ver kijken) moeten we natuurlijk ook weer beneden zien te komen. Via dezelfde weg terug gaan we richting het kamp voor een welverdiend ontbijt. Lisette krijgt hierbij hulp van één van de porters:)

Nadat we dit hebben bereikt lijkt niets meer onmogelijk. Dit houden we ons de rest van de dagen ook voor, want het zal niet makkelijk worden. Veel tijd om bij te komen is er niet, want de tenten worden al weer afgebroken en iedereen maakt zich snel klaar om weer verder te gaan!

In de rest van de wandeling wordt eerst afgedaald naar het meer. Ondanks dat de Singaporianen hebben uitgeslapen raken ze weer achterop en moet onze gids weer op hen wachten. Wij mogen gelukkig doorlopen. Na de lunch (je raadt het al: rijst) wacht het warme, heerlijke en welverdiende geiserbad (met waterval)op ons. Wat komt dit op een goed moment! Onze spieren komen een beetje bij in het warme water en we kunnen ons voor het eerst deze dagen ook een beetje wassen. Het is rustig en stil, maar we blijken niet alleen te zijn. Een aapje heeft het voorzien op onze spullen en gaat er vandoor met onze handdoek. Tot grote ergenis van Matthijs doet de Singaporiaan die er notabene naast zat niets. Het aapje komt er al snel achter dat het niet eetbaar is en laat het een eindje verderop achter. Je snapt dat deze Singaporiaan de rest van de tocht de gebeten hond was bij Matthijs... haha

Met nieuwe energie gaan we verder met de tocht richting het tweede kamp waar we zullen slapen. Dit zal wederom aan de rand van de krater zijn en dat betekent dus vooral heel veel klimmen. En we moeten ook echt klimmen tegen de rotsen op. De paden die we bewandelen zijn niet echt de paden die je in de ANWB-gids zult vinden. Ze zijn ontzettend steil, je loopt langs diepe afgronden en af en toe is er ook niet echt een pad, bijvoorbeeld wanneer je op of van een rotspartij met handen en voeten moet klauteren. We blijven als groep bij elkaar en het is ondanks de zware tocht erg gezellig.
De grapjes van Matthijs vallen vooral bij Tim uit Singapore goed in de smaak. Vooral de grappen over zijn achtergebleven landgenoten vindt de 1 meter 60 lange jongen erg leuk. Zij hebben inmiddels van een groepsgids een privégids gemaakt, want wij hebben Inn nog nauwelijks gezien of gesproken. Je vraagt je af of deze jongens wel enig idee hadden waar ze aan gingen beginnen. Waarschijnlijk niet. Een beetje frusterend is het soms wel.
Aan het einde van de middag komen we aan in ons kamp. Het is hier beduidend kouder dan in het andere kamp en dus kruipen we al snel in onze slaapzak om even uit te rusten. Het avondeten komt gelukkig een stuk sneller als de dag ervoor (ditmaal nasi speciaal). Vanwege de kou eten we allemaal in onze tentjes en om half acht liggen we op één oor. Matthijs heeft een andere slaapzak als de vorige nacht en deze blijkt echt een maatje te klein. Nadat hij de rits heeft dichtgedaan kan hij niet meer bewegen en moet Lisette hem bevrijden. Er wordt dus maar van slaapzak gewisseld.

Na wederom een redelijke nacht te hebben gehad, maar beduidend kouder dan de eerste, begint dag 3 om zes uur in de ochtend. En deze start goed, namelijk met ontbijt op bed (al was het maar vanwege de kou). Vandaag hebben we vooral naar beneden gelopen en dat is niet altijd even makkelijk. Het laatste stuk liepen we letterlijk in het regen-woud en was het hier en daar behoorlijk glad. En telkens wanneer je denkt dat je er bijna bent, ben je er nog steeds niet. Zelfs als je al door de 'finish' bent, moet je nog wel even 30 minuten naar de parkeerplaats lopen. Na ongeveer zevn uur te hebben gelopen zit de Rinjani trekking er op. Moe maar voldaan zitten we in het busje naar onze volgende bestemming, Gili Air. Hier zullen we de komende dagen eens lekker gaan uitrusten!

Klein detail, de boot naar het eilandje vaart niet meer na 17:00 uur en laten wij nou om 17:05 in de haven staan. Geen boot meer dus, tenzij we extra betalen. En op zo'n moment ruiken bepaalde Indonesiërs geld en zijn het opeens niet meer van die vriendelijke mensen. Hierbij moet gezegd worden dat de boottickets inclusief zijn bij de Rinjani trekking.
De boot gaat alleen nog als deze helemaal vol is, of wanneer je extra betaalt. Maar tot dan toe zijn wij de enige. Op dat moment komt er een andere groep terug van de Rinjani. Dat is mooi dachten wij, dan kunnen we gaan. Maar volgens de schipper, die steeds nadrukkelijker begon over extra geld, hadden zij al extra betaald. Hij zwaaide triomfantelijk met een stapel biljetten. Deze toeristen zeiden echter tegen ons dat dit niet het geval was. We moesten echt extra betalen, anders mochten we niet mee...
Maar goed, na lang wachten en discussiëren besluiten we toch maar extra te betalen (€ 2,50 p.p.). Op het moment dat we betaald hebben blijkt er om de hoek ongeveer 25 man te zitten wachten en stapt iedereen tegelijk in de boot. De boottocht lang voelen we ons genaaid, maar eigenlijk is het gewoon ontzettend zielig wat die lui daar doen.

Op Gili Air is het hoogseizoen ook van start gegaan dus duurt het even voordat we een kamer hebben gevonden. Wanneer dit is gelukt zijn we een hapje gaan eten. Onze tafel staat letterlijk op het strand en het eten is heerlijk en de service snel en goed. We wandelen langs de zee naar de bungalow en vallen erg snel in slaap, op een heerlijk dik matras:)

26 juli
Matthijs gaat voor de eerste keer duiken. Om 8:30 uur wordt er verzameld bij het kantoortje van de Gili Air Divers. Instructor Julien staat hem al op te wachten en na de instructies worden de wetsuit, duikbril, en flippers gepast. Vervolgens worden de instructies in de zee geoefend. Denk hierbij aan de manier van ademhalen, seinen, diverse noodgevallen en de houding van je lichaam in het water. Lisette sluit zich wat later ook aan bij het groepje en zo stappen we gezamenlijk op de boot om te gaan duiken in de 'Secret Garden'. Dit rif bevindt zich vlakbij Gili Meno en schijnt de plek te zijn om schildpadden te spotten! Lisette heeft daarom haar snorkel meegenomen en hoopt zo ook een schildpad te bewonderen!

Op een diepte tussen de tien en vijftien meter zien we al snel zo'n zes schilpadden, waarvan twee grote. Als duiker kom je zo dichtbij dat je ze haast aan kan raken. In totaal spot Matthijs er zo'n acht. De instructeur zei dat dit er nog veel meer waren (een stuk of dertien), maar deze had Matthijs niet gezien omdat hij nog toen nog erg bezig was met zichzelf en zijn duikersuitrusting. Eenmaal boven zwemt Lisette ons al tegemoet, zij heeft helaas alleen geen schildpad mogen zien.

In de middag lopen we het eiland rond en wanneer we aankomen bij Tedi's Bungalow (waar wij verblijven), blijkt er een barbeque te zijn. Zes kilo tonijn ligt klaar om opgegeten te worden. We eten met een mannetje of twintig van grote bananenbladeren en het is erg gezellig. Naast de tonijn is er - natuurlijk - rijst, tempeh, groente en hete sausjes. We drinken een aantal Bintang's, kletsen wat over elkaars ervaringen op reis en uiteindelijk pakt de Indonesische Harry zijn gitaar en speelt hij de hele avond!

Als we naar bed gaan zeggen we tegen elkaar: 'Deze avond was toch wel veel beter dan de vorige avond.' Toen moesten we namelijk meer dan een uur wachten op ons eten. Nadat we tweemaal gevraagd hadden waar het bleef, bleken de gamba's op te zijn. De ober vroeg ons nog heel beleefd wat we dan graag wilden hebben. We hebben afgerekend en zijn ergens anders heel erg lekker en uitgebreid uit eten gegaan!

28 juli
Met de fastboat zouden we vandaag om half negen 's ochtends naar Bali terugkeren. Van tevoren wisten we al dat, door het einde van Ramadan, dit niet de werkelijke vertrektijd zou zijn. Het afsluitende ochtendgebed duurt namelijk langer en daardoor zou de boot ook later vertrekken, maar hoeveel later precies wisten we niet. Er waren ook een hoop toeristen die dit niet wisten, een beetje naïef als je het ons vraagt. Zij stonden een hoop stennis te maken omdat de boot er nog niet was. Zij moesten waarschijnlijk ook een vliegtuig halen. haha

De afsluiting van Ramadan wordt hier gevierd zoals wij Kerstmis vieren. Het is vakantie. Familieleden zoeken elkaar op en gaan samen feest vieren en heel veel eten. Ook wordt er ontzettend veel vuurwerk afgestoken. Sommige restaurants zijn gesloten of hebben een aangepast menu. Enkele hotels en homestays verzorgen hun onbijtjes ook op aangepaste tijden en alles gaat er nog relaxter aan toe dan normaal.

Gisteren hebben we overigens, op het zoeken naar een andere slaapplek na, helemaal niks gedaan. We hebben een klein houten hutje op palen en met lekkere kussens opgezocht (deze zie je veel aan het strand) en daar de hele dag in gelegen. Het vinden van een andere slaapplek was wel lastiger dan gedacht. Het hele eiland is namelijk afgeladen en kregen we dus vaak 'full!' te horen.
Wij snappen wel dat er geen slaapplek meer te krijgen is. Het eiland met haar witte stranden is mooi, de restaurantjes zijn goed en gezellig en je kunt er leuke dingen doen. De Gili's zijn ook erg geliefd doordat er geen auto's zijn en alles op loopafstand is. Gili Air is na Gili Trawangan het meest bezocht van de drie. Het is dus minder druk en de sfeer is gemoedelijker. En dat er dan een klein beetje zout water uit de douche en de kraan komt is niet erg. Het is hier prima vertoeven!

Met de fast boat ben je zo op Bali. Met de shuttle bus rijden we direct door naar Ubud, waar Lisette haar verjaardagskado wacht. Matthijs heeft haar namelijk een overnachting kado gegeven in een luxe resort, precies op de dag dat we anderhalf jaar samen zijn.
In eerste instantie proberen we het stukje naar het resort te lopen, het zou namelijk net buiten Ubud liggen. Na een dik uur bleek dit niet het geval en hebben we toch maar een taxi (nou ja taxi, auto mket chauffeur) aangehouden. Het is nog zeker driekwartier rijden! Onderweg hebben we in een plaatselijke supermarkt nog een pot pindakaas en een stokbrood gekocht. De afgescheurde stukken stokbroord hebben we lekker ongegeneerd door de pot pindakaas gehaald!

Midden in de jungle, ver weg van alles, worden we in een schitterende lobby ontvangen met een warme doek om ons op te frissen en een welkomsdrankje. Onze tassen worden gedragen en we worden met een soort golfkarretje naar onze hut gebracht. De medewerker legt ons uit hoe alles werkt, waar we wat kunnen vinden en hoe we moeten bellen als we wat willen. Het is allemaal even mooi. De gigantische inloopbadkamer met tweepersoonsbad en hemeldouche. Het kingsize bed midden in de kamer. De veranda met sofa. En alles biedt uitzicht op de mooie omgeving. Je hoort hier ook alleen maar de geluiden uit de natuur, want verder is er niks.
Uiteraard maken we ook nog even gebruik van het prachtige zwembad, de jacuzzi en de sauna. En 's avonds laten we ons eens goed verwennen in het restaurant, voordat we naar dromenland gaan in ons heerlijke hemelbed.

29 juli
Als het zonnetje schijnt is het altijd lekker wakker worden, zeker in zo'n lekker bed met zulk schitterend uitzicht! En zoals je mag verwachten van een resort als dit, is ook het ontbijt uitgebreid en erg goed. We eten erg veel, we lijken 'rupsje nooit genoeg' wel! We hebben allebei drie keer opgeschept, wat betekent dat de lunch vandaag wel overgeslagen kan worden. Na het ontbijt maken we wederom gebruik van de jacuzzi, het zwembad en zelfs de fitnessruimte krijgt een bezoekje!

Helaas komt aan alles een einde en moeten we ons Luilekkerland alweer verlaten. We worden afgezet in het centrum van Ubud, waar we al snel een homestay vinden voor 150.000 roepia per nacht (9 euro). We droppen onze spullen en storten ons in de hectiek van Ubud. Ubud is echt een stadje voor toeristen. Het heeft veel cultuur, tempels, winkeltjes, barretjes en restaurantjes te bieden. We flaneren door de gezellige straatjes, kopen wat souveniertjes (we worden al echt goed in het afdingen!), eten een ijsje, bezoeken een aantal tempels en besluiten na het eten een 'Kecak Fire Dancing' te bezoeken.
Voordat we gaan eten, brengt Matthijs ook de plaatstelijke kapper nog een bezoekje. Voor zo'n € 2,40 zit hij er weer gladjes bij!

De Kecak Fire Dancing bestaat uit twee delen. Het eerste gedeelte is de Kecak-dans (een soort apendans). Het woord 'kecak' is afkomstig van het geluid 'cak, cak' waarmee een mannenkoor, zonder instrumenten of muziek, de gehele tijd de dans begeleid. Een uur lang roepen deze honderd mannen, in verschillende melodiën en ritme's, de woordjes 'cak, cak' snel achter elkaar. In het midden van de kring - waarin het koor zich had opgesteld - staat een grote kaarsenstandaard waar omheen wordt gedanst. Cak cak cak. Mannen en vrouwen in kleurrijke kostuums proberen en verhaal duidelijk te maken. Zelfs met een beschrijving, in gebrekkig Nederlands, snappen wij het verhaal niet echt. Cak cak cak. We zijn in afwachting voor de vuurdans. Cak cak cak.

Het tweede gedeelte (Trance-dans)is met behulp van de beschrijving een stuk makkelijker te volgen, er zijn dan ook een stuk minder personages. Eerst worden twee meisjes in trance gebracht en dansen zij totdat ze weer bij zijn gekomen, dit heet de Nimfendans. Vervolgens komt een man (ook in trance) op een stokpaardje en danst hij op zijn blote voeten om het vuur. Het vuur brand op kokosnotenschillen en is in plaats van de kaarsenstandaard. Het is een groot en hoog vuur, waar de nodige benzine op is gegaan. En dan opeens... De man met het stokpaardje springt in het vuur en begint de kokosnoten met zijn blote voeten in het rond te schoppen! De vonken vliegen in het rond. Het publiek, dat in grote getalen is opkomen dagen, deinst achteruit. De schillen worden weer bij elkaar geveegd en de man op het stokpaardje schopt ze wederom weer in het rond. Dit herhaalt zich zo'n vijf keer, totdat de man bij bewustzijn is gebracht. Dan wil iedereen met hem, en zijn zwarte voeten zonder brandwonden of blaren, op de foto!

30 juli
In Indonesië heb je veel dieren die je in Nederland niet zo snel tegen zal komen. Bijvoorbeeld de gekko, een soort grote hagedis die zijn eigen naam roept. Vannacht zat hij voor ons gevoel in de kamer, maar dit bleek na een inspectie met het licht aan gelukkig niet het geval. Wel hoorden we hem over het dak en de deur lopen. Niet echt bevordelijk voor de nachtrust. En het leek wel of het hele dierenrijk van Ubud in de nacht tot leven komt, want vele honden begonnen naar elkaar te blaffen en ook de valse haan en de kippen van de buren waren er zeer vroeg bij vanochtend.

Dat je in Indonesië lekker kan eten zijn we wel achter na vijf weken. Maar hoe maak je al die lekkere gerechten nou eigenlijk klaar en welke ingrediënten gaan er in? Daarom hadden we ons ingeschreven voor een kookworkshop bij Bumbu Bali, een Balinees restaurant. Met elf mensen volgen we deze ochtend een kookles waarin we zes recepten zullen bereiden. Om 9:00 uur gaan we eerst naar de plaatselijke markt waar we uitleg krijgen over de verschillende groenten en kruiden. Bij een oud vrouwtje hebben we een pakje Balinese pindasaus gekocht, dient alleen nog even aangemaakt te worden met wat water!
In het restaurant worden ze nog eens doorgenomen en geproefd. We krijgen een receptenboekje en een schort, die we beiden na afloop mogen houden.
Base Gede, een basissaus, staat als eerste op het menu, en deze saus zal in de daaropvolgende gerechten regelmatig terugkomen. Dat er voldoende smaak aan deze saus zit, mag duidelijk zijn. Er gaan wel 16 verschillende ingrediënten/kruiden in!
Sayur Urab (groente met geraspte kokos), Opor Ayam (curry met kip), Bali Sate Lilit (eten om een stokje gewikkeld) en Sambal Goreng Udang (gebakken garnalen in hete saus) zijn de andere gerechten. En als dessert natuurlijk Pisang Goreng (gebakken banaan), daar zijn ze hier dol op. En wij inmiddels ook!
Tijdens de workshop wordt er natuurlijk ook volop geproefd en het één is nog lekkerder dan het andere. We gaan dan ook weg met een dikke buik, maar vol nieuwe ideeën voor in de keuken. Goed nieuws voor het thuisfront dus!;)

31 juli
De vraag was natuurlijk: welk dier zou er deze nacht op bezoek komen? Lisette had de eer om in de badkamer een kakkerlak te begroeten. Matthijs, die nog lekker lag te slapen, maakte ze op geheel eigen wijze wakker om te laten weten dat er een kakkerlak in de badkamer zat. Nadat ze naar de WC was geweest en ze de kakkerlak had opgemerkt wilde ze de kakkerlak opsluiten in de badkamer. Helaas gaat de deur van de badkamer niet dicht en gaat hij telkens met een piepend geluid weer open. Lisette dacht: 'Als ik de deur misschien heel hard dicht gooi, dan blijft hij misschien wel dicht...' Bam! Lisette handelde in paniek. Met een klap gooide ze de deur dicht, zat Matthijs recht op in zijn bed en ging de deur langzaam en piepend weer open. Matthijs kon de kakkerlak een paar minuten later - Lisette moest even uitleggen waarom ze de deur zo hard had dicht gegooid - nergens meer vinden, waarschijnlijk zat hij of zij ergens in een warm vochtig holletje weggedoken. Misschien wel tussen de kleren van Matthijs of onder het bed van Lisette, die naast de deur stonden. Echt slapen ging hierna niet meer, de kippen en hanen hadden waarschijnlijk ook de klap gehoord...

Met een fiets is je reikwijdte direct een stuk groter. Een leuke fietsroute, die we zelf hadden uitgestippeld, zou ons door de rijstvelden bij een aantal tempels, een grot en een 27 meter lang rotsreliëf brengen. Als laatste wilde Matthijs graag naar de Bamboe Foundation, die bleek alleen verhuisd te zijn en het nieuwe adres was onvindbaar.

Allereerst gingen we op zoek naar de 'Maan van Pejeng', waar zich het grootste stuk gesmolten metaal ter wereld bevindt. Deze reusachtige gong (1,40 meter doorsnede) zou in de derde eeuw voor Christus(!) uit stuk meteoriet zijn gegoten. De gong zelf is niet zo boeiend, de legende des te meer. Zo waren er ooit in plaats van twaalf manen (één voor elke maand) dertien aan de hemel. Tot groot verdriet van een bende van rovers viel één maan naar beneden, waardoor de nachten ook verlicht waren. De dapperste besloot het licht met zijn urine te doven, waarop de maan openbarstte, de boosdoener dodelijk trof en de maan in de vorm van een bronzen gong op de grond stortte.

Op een kruising stonden we op het punt om over te steken, toen een wat oudere man ons vroeg waar we heen gingen. 'To the moon', zeiden we. 'Aah, the moon of Pejeng?' Hij wees ons rechtdoor. Na zo'n vijftig meter haalde hij ons op zijn scooter in en gebaarde ons dat hij de weg zou wijzen. Dat is handig, dachten wij. Als hij naast je kwam rijden, sprak hij over een ceremonie en de prachtige tempel. Na een minuut of tien stapten we af en vroegen we ons af of hier nou de beroemde gong te vinden was. Helaas, de man had ons naar zijn eigen 'prachtige' tempel gebracht en wilde ons een rondleiding geven. De tempel was alleen niet echt spectaculair en datgene wat hij vertelde wisten we al. Eenmaal terug bij de scooter begon hij natuurlijk over 'a small tip'. 'Breng ons eerst maar eens naar de maan', zeiden we tegen hem. 'Dan krijg je wel een klein fooitje'. Hij stond er op dat hij het eerst zou krijgen, maar daar zijn we niet mee akkoord gegaan. 20.000 roepia wilde hij overigens hebben.
We reden bijna helemaal terug naar de kruising, maar sloegen vlak hiervoor een andere weg in. Naar de 'the moon' dachten wij. Ook hier kwamen we bedrogen uit. Wederom stonden we voor een andere tempel die hij ons wilde laten zien. Bij ons had hij het nu wel verbruikt en we gaven hem vlug 10.000 roepia. Alleen toen hij een rood biljet van 100.000 roepia zag, zei hij: 'No, the other one!' Haha, mooi niet dus! Dertig meter verderop lag dan eindelijk de 'Pura Penataran Sasih' (sasih betekent maan) en hier zijn we snel naar toe gefietst.
In enkele nissen rondom de gong, liggen nog wat stenen. Deze symboliseren de sterren die de maan meenam in haar val naar de aarde.

Na een kort bezoekje aan 'Pura Pusering Jagat', waar kinderloze echtparen om nakomelingen bidden voor een versleten reuzenfallus, reden we verder op de fiets naar 'Pura Kebo Edan'. Overigens, wij hebben daar (nog) geen offer gebracht...
Bij de tempel 'Pura Kebo Edan' is wederom een enorme fallus te bewonderen. Al deze tempels liggen in het plaatsje Bedulu, dat voorheen een koning had die bovennatuurlijke krachten bezat. Hij kon zijn hoofd laten afhakken en het zonder littekens terug op zijn romp laten zetten. Op een dag liet een knecht het hoofd in een beek vallen. De knecht onthoofde vervolgens een varken en zette die kop op de koninklijke schouders. Vanaf toen mocht niemand de koning in zijn gezicht kijken, maar een kind kon de verleiding niet weerstaan. Het kind vertelde aan iedereen dat de koning 'Beda Ulu' was geworden. 'Hij die van hoofd verwisselt'. En zo komt de streek aan haar naam.

De 'Goa Gadja', dat grot van de olifant betekent, en 'Yeh Puluh' nemen we nog even onder de loep, voordat we terug naar Ubud fietsen. Hoe de grot aan haar naam komt is een raadsel, want van origine leven hier geen olifanten. Bij de laatstgenoemde werden we ook nog (ongevraagd) gezegend door een oud dametje dat water over ons sprenkelde. Uiteraard ging dit natuurlijk ook niet zonder kleine donatie.
Op de terugweg fietsen we over een smal pad dat pal naast het bekende 'Monkey Forest' ligt. Alleen dat het hek de grens van het park aangeeft, weten de apen niet. Ze begeven zich ook buiten het park en links, rechts, voor, achter en boven ons zijn apen te zien. Hier hebben we extra doorgetrapt en we zijn blij dat we dit park hebben overgeslagen.

's Avonds skypen we met Jelmer om hem te feliciteren en eten we ontzettend lekkere tapas. We hebben het nog steeds prima naar ons zin:)

Selamat tinggal

Lisette en Matthijs