Via het strand van Pangandaran naar levendig Yogya

27 juni
Het Flores Gallery Hotel in Bandung is een echte aanrader! Gloednieuw, niet duur, rustig en zeer vriendelijk personeel. Dit hotel hebben we gebruikt als uitvalsbasis om Bandung te verkennen, veel was er alleen niet te zien.

Vanochtend moesten we in Lembang opzoek naar een ontbijtje, omdat dit niet aanwezig zou zijn in dit hotel. Maar nadat we nog geen vijftig meter hadden gelopen, dook opeens een medewerker van het hotel achter ons op. 'Good morning, mister!' We schrokken en draaiden ons om. 'Breakfast for take away', zei hij. Nou bedankt! haha
Dit mannetje zou zo in een tekenfilm passen, overal in Lembang dook hij opeens op, 'Hello mister!' Een paar woorden en weg was hij weer. Het mooie is ook dat het mister klinkt als 'mistel'. Hij was wel erg behulpzaam en daar hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt!

Niemand in heel Bandung kent de straat of het hotel waar wij moesten zijn, dat is ook niet raar, het is gloedje nieuw! Maar Indonesiërs durven ook niet te zeggen dat ze iets niet weten, daardoor hebben we dus heel Bandung afgelopen. Twee vriendelijke Bandung-ers hebben aan meerdere mensen de weg gevraagd en uiteindelijk kwamen we bij een prachtig hotel.
Op weg van Lembang naar Bandung is trouwens het 'hoeveel personen kunnen er in een mini-bus record' verbroken; 18!

Bandung is een veel leukere, begaanbaardere en gezelligere stad dan Jakarta. We hebben veel kraampjes gezien en bij het tourist office hebben we voor morgen een auto met chauffeur geboekt die ons, via Kampung Naga, naar Pangandaran brengt. Overigens, volgens ons zitten in Bandung alle tourist offices op een beetje rare plek (zie vorige verslag), deze zat namelijk in de grootste moskee van Bandung! Toen we stonden te kijken welke richting we op moesten, werden we ineens weggestuurd. Wat bleek, Lisette stond in de buurt van de mannentoilet, en dat mag dus niet. Weer wat geleerd!

28 juni
In het bergachtige landschap van jungle en rijstvelden kronkelt de weg van Bandung naar Pangandaran. De jungle maakt langzaam plaats voor rijstvelden, die gestapeld tegen de bergen aanliggen als lego-blokjes op elkaar (die platte die je als dak gebruikt...). Een tweebaansweg wordt vaak gebruikt door aan weerszijde één of twee scooters en daartussen nog één of twee auto's, voor de chauffeur is het net de reuze slalom. Links inhalen is ook geen probleem, als je maar even toetert!
De tussenstop is in een traditioneel Sundanees dorp dat nog leeft volgens de gebruiken van vroeger. We kregen een rondleiding van een lokale bewoner en deze vertelde ons alles over Kampung Naga. Hoe de rijst werd bewerkt met een stok in een bak, hoe alle dieren leefden en te eten kregen, hoe de was wordt gedaan en waar men sliep. Zo slapen alle mannen vanaf tien jaar gezamenlijk in een aparte ruimte, de huizen hebben immers allemaal maar één slaapkamer en die is voor de vrouw. Zijn huis mochten we ook van binnen zien, als we maar onze slippers uit deden! Dit was erg indrukwekkend; het eten werd gestoomt boven een kachel, hij had een voorraad rijst voor drie jaar en de vloer in de keuken had kleine spleetjes zodat het eten dat op de grond viel als kippenvoer kon dienen (de kippen leefden onder het huis).
Tot slot weten we nu ook waarom er naast of in sommige waterbassains een betonnen bak staat. Het toilet is niet meer dan een gat in een betonnenbak dat vaak met een klein bruggetje van bamboe te bereiken was. Wat er aan de bovenkant in gaat, komt er in het waterbassain weer uit en wordt verorberd door de vissen!

Waar je in Frankrijk soms door schilderachtige landschappen kunt rijden zonder iemand tegen te komen, is dat hier onmogelijk. De hele stoet verplaatst zich in een grote massa over het asfalt richting eindbestemming. Vaak ligt deze langs de weg, want Javanen leven langs de weg. Een stoep is vaak een multifunctioneel begrip waar wij in Nederland nog een hoop van kunnen leren. Kraampjes, eettentjes, andere bedrijvigheid en huisjes liggen tegen elkaar aangeplakt langs de weg op en aan een onverharde strook, die wij 'stoep' zouden noemen. Hier woont men. Wat daar achter ligt zijn jungle en rijstvelden, en die zijn prachtig.
We zijn gearriveerd aan de kust van de Atlantische Oceaan. De golven zijn hoog en we zoeken ons hostel op. De kamer is erg basic, maar het is leuk andere reizigers te ontmoeten. Heel veel tips rijker gaan we slapen, want morgen gaan we leren surfen in de baai waar in 2006 nog een tsunami was.

30 juni
De vraag was hoe lang we het zouden gaan volhouden om elke dag een verslag te schrijven. Een week om precies te zijn dus. Gisteren zijn we er, mede door een gezellige avond, niet meer aan toegekomen.
Gisterochtend begon de dag sportief. Via het homestay waar we nu verblijven hebben we onze eerste surfles kunnen regelen. Om 9:00 uur stonden we op het strand met onze surfleraren Dom en Denny. Wij waren de enige twee leerlingen dus dat betekende dat we allebei een privéleraar hadden. Na de warming-up en uitleg en oefening op het strand waren we er klaar voor om onze surfkwaliteiten in het water te tonen. En zo als verwacht gaat dat met vallen en opstaan, en dan vooral het vallen in het begin. Maar vanaf het moment dat het je eenmaal is gelukt om op de plank te staan, gaat het alleen maar beter. Aan het einde van de les mochten we zelfs alleen surfen en gingen we als een echte surfdude en surfchick over de golven. Oke, dat is misschien een beetje overdreven. Maar surfen is echt heel gaaf dus dat gaan we zeker ook nog een keer op Bali doen. En omdat het ook best vermoeiend is hebben we de rest van de dag lekker over het strand gelopen en in de zon gelegen.
Op het avondprogramma stond natuurlijk de wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Mexico. Vanwege het tijdsverschil begon deze pas om 23.00 uur. We hebben samen met een stel andere Nederlanders in een bar aan het strand gekeken op een groot scherm. Erg gezellig en gelukkig ook een goede afloop. Dit betekent wel dat we de kwartfinale om 3.00 uur 's nachts plaatselijk tijd hier moeten kijken.

Vandaag stonden, na een kort nachtje (maar het resultaat van Oranje maakte een hoop goed), Green Valley en Green Canyon gepland. We vertrokken samen met twee Zwitserse en één Australische en twee gidsen op de scooter richting de prachtige natuur die deze plekken te bieden hebben. De wegen zijn hier niet allemaal zo goed geasfalteerd als in Nederland, en soms gewoon bijna totaal onbegaanbaar met gaten in de weg van bijna 30 centimeter diep. Maar de rit door de kampungs en de rijstvelden was prachtig. Samen op de scooter trotseerden we de meest smalle paadjes door de jungle en hebben we de meest schitterende plekken gezien! We reden met vier scooters achter elkaar aan, en het volgen van de gidsen zorgden voor het nodige stuurwerk voor Matthijs. Lisette zat gewoon lekker achterop. Het is erg bijzonder om met een scooter door de jungle te rijden en daar de kampungs te ontdekken!
Onderweg zijn we ook in een kampung gestopt. Daar klom een man, alsof het niets was, in een boom om er voor ons een paar kokosnoten uit te slaan. Het sap uit de vrucht is trouwens erg lekker. Diezelfde man maakt ook wayeng golèk (driedimensionale poppen uit hout). Hij is één van de beste uit Indonesië en gaf ons zelfs nog een kleine voorstelling met de poppen.
De tocht door Green Valley betekende veel zwemmen, maar ook klimmen, van rotsen afspringen en je met de stroming mee laten gaan. De natuur is prachtig en het blijft bijzonder om in je bikini of zwembroek door de jungle te zwemmen en te lopen. Matthijs vergeleek het met de film Jungle Book; we zwommen als Mowgli (jongetje) en Baloe (beer) door een rivier omsloten door jungle en het was alsof Bagheera (panter) op een tak kon liggen met de slang Kaa, Shere Khan (tijger) in de bosjes lag te loeren en alsof Koning Louie (aap) opeens Mowgli van de buik van Baloe kon grissen. Alleen speelde dat verhaal zich af in India en kwamen Lisette en Matthijs samen terug uit de rivier.

Na anderhalf uur waren we terug bij het beginpunt en stond er een heerlijke Indonesische lunch voor ons klaar. En volgens de traditie eet je die met je handen. Die hadden we ook wel nodig, want Green Canyon stond ons ook nog te wachten. Dit was weer heel anders. Tijdens de boottocht en het zwemmen door twee gigantische rotsmuren konden we genieten van het prachtige uitzicht van veel groen, watervallen en dieren. We hebben aapjes en leguanen gezien. We zijn zelfs van een rots van zes meter afgesprongen! En zo zijn we, naast een heleboel blauwe plekken en schrammen (vooral Lisette), ook een bijzondere ervaring rijker.
In een lokaal visrestaurant hebben we op aanraden van onze gids de avond met z'n allen afgesloten. Heerlijk gegeten! Het was een erg leuke dag met gezellige mensen! Vroeg naar bed, want we zijn wel helemaal versleten.

1 juli
Op dit moment zitten we in de bus richting Yogyakarta. We zijn om 18:30 - dit had 18:00 moeten zijn - vertrokken en het is de bedoeling daar rond een uur of twee in de nacht aan te komen. Onderweg zijn we meerder malen gestopt om andere mensen op te pikken en hebben we een half uur gepauzeerd bij een busstation. Nu staan we echter stil omdat de bus kapot is. Een klein half uurtje nadat we vertrokken vanaf het busstation, wilde de bus niet verder. De chauffeur kon geen gas meer geven, alsof het lijkt dat hij gas geeft met zijn koppeling nog ingetrapt.
Dit schrijven gaat ongeveer een uur later verder dan zojuist. Na drie kwartier gewacht te hebben in een kapotte bus ergens tussen Kebumen en Yogyakarta om circa 3:00 uur 's nachts, rijden we weer verder in een ander busje. We proberen nog even te slapen en hopen rond 4:00 in Yogyakarta aan te komen.

Vannochtend hebben we trouwens op het strand gelegen en was het weer een soort spel tussen de warme zon en de regen. Matthijs had een surfboard gehuurd en heeft - zelfs in de stromende regen - nog even zijn surfkunsten vertoond. Zonder instructeur en met een kleiner board (moeilijker om je balans te houden, maar je bent wentbaarder) was het opstarten lastig, maar uiteindelijk lukte het hem en begon de rest van de middag de zon lekker te schijnen! Lisette heeft vooral lekker in de zon gelegen een boek gelezen. En ze moest op een selfie met vier Chinezen. Eentje was wel heel erg onder de indruk en grdraagde zich al een tiener die zijn grote popidool zojuist had ontmoet. haha

2 juli
Om 4:15 stonden we voor de homestay De Pendopo die we via tripadvisor hadden gevonden. Diverse moskees begonnen al aan het ochtendgebed en Matthijs durfde eigenlijk niet zo goed aan te bellen. 'Laten we nog even wachten, anders maken we ze misschien wakker als we aanbellen' zei hij. Na een kwartier wachten was Lisette dat zat, belde aan en binnen tien minuten lagen we in een ontzettend lekker bed en waren we zo vertrokken!

Na een korte nacht hadden we een relatief rustige dag gepland, en gingen we de hoogtepunten van Yogyakarta bezichtingen; het Kraton, het waterkasteel en een batikshop. We hebben deze dag zoveel gelopen door de straten van de stad en besloten lekker op tijd naar bed te gaan om een goede nacht te maken.

Het Kraton is het paleis van de sultan. Het wordt nog steeds bewoond door de sultansfamilie. Je kan verschillende hofzalen en paviljoens bezichtigen. Ook lopen er verschillende werknemers van de sultan rond. De sultan himself hebben we helaas niet gezien;-)
Na dit bezoek wilde we naar het waterkasteel Taman Sari, een bouwwerk uit de koloniale tijd. Een man die ons de weg kon wijzen liep vervolgens het hele stuk mee en gaf ons als een soort gids een rondleiding door het gebouw. Na afloop wilde hij voor deze ongevraagde dienst natuurlijk wel een fooitje. Voortaan vragen we de weg en zeggen dat we het verder wel zelf kunnen vinden. Het waterkasteel bleek alleen nog maar een ruïne te zijn en water was er al helemaal niet meer te bekennen.
Yogyakarta kent veel kunst, vooral textielkunst die batik wordt genoemd. We waren echter door de lonely planet al gewaarschuwd dat er veel nep-batikkunstenaars zijn die je in hun shop willen lokken. Op straat werden we aangesproken door een mannetje dat wel heel enthousiast van ons werd en zo blij was dat hij Nederlanders tegenkwam. Soms struikelde hij over zijn eigen woorden omdat hij zo enthousiast was. Uiteindelijk kon hij ons wel handige informatie en tips geven. Ook liet hij ons zien waar de beste batikshop van de stad was. Daar hebben we gezien hoe deze handbeschilderde doeken worden gemaakt en hebben we zelf ook nog een kunstwerkje gekocht bij batikshop Novi. Per becak (fietstaxi) zijn we hier naar toe gegaan, medelijden hadden we alleen wel met onze chauffeur/bestuurder. Af en toe moest hij zelfs lopen om bijna 150 kilogram Hollands vlees de berg op te krijgen! Even verder op hebben we de grootste kledingmarkt van Yogyakartya bezocht. Matthijs heeft hier een Indonesische broek aangeschaft voor ons bezoek aan de Borobudur.

Op de terugweg naar het zeer comfortabele en mooie De Pendopo homestay hebben we onze nieuwe manier van de stad verkennen toegepast. In plaats van de drukke hoofdstraten kiezen we voor de smalle steegjes en straatjes die door de verschillende kampungs heen lopen. Pleintjes, parkjes en vooral veel kleine huisjes (die altijd anders zijn) wisselen elkaar af. De straatjes staan niet op de kaart en je weet dus nooit echt waar je uitkomt. Hier zie je het echte leven van Yogyakarta. De mensen die hier leven zijn vaak verbaasd als ze twee lange blanken zien lopen en zeggen ons zeer vriendelijk gedag. Net als de kinderen, die rennen de straat op om te zwaaien of roepen heel hard vanuit hun huis: 'Hello mister!'. Voor hen hebben we een zak met snoep gekocht zodat we het een en ander kunnen uitdelen, dit blijft een bijzonder moment en zeer leuk om te doen!

3 juli
Bijna twee weken onderweg en al zoveel indrukken opgedaan, we hebben het ontzettend naar ons zin! Alleen na bijna twee weken zijn we bijna door onze schone onderbroeken heen en hebben we dus 4,2 kilogram aan vieze, bezwete shirts, (onder)broeken en sokken naar de wasserette gebracht. Daar moesten we maar liefst 18.900 roepia voor betalen! Als dat in Nederland ook zo was, zou niemand meer zijn of haar eigen was doen! 18.900 roepia komt namelijk neer op ongeveer € 1,20!

Als je in Yogya bent mag een bezoek aan de vogeltjesmarkt natuurlijk niet ontbreken! Daar deze een paar jaar terug is verhuisd, moesten we wel even goed zoeken. Onderweg hebben we onze nieuwe hobby (met een zak snoep door de kleine straatjes) nog even uitgeoefend en dan helpen de locals je toch net even wat makkelijker op weg.
De vogeltjesmarkt is zoals het woord al zegt; een markt voor vogels. Heel veel verschillende soorten vogels van verschillende grootte zitten in diverse kooitjes. Naast blauwe, groene, gele, rode, etc. vogeltjes, zijn er ook kalkoenen, hanen en kippen, duiven en uilen te vinden. En ook - al zou je dat minder snel verwachten: gekko's, vleermuizen, vissen, kikkers, insecten, konijnen en zelfs een aapje. Matthijs vond het helemaal niks; het was zielig, vies en het stonk! Lisette maakt overal, op aandringen van Matthijs, dapper foto's van!
'Pas op! De foto's kunnen schokkende beelden bevatten!'

Na een studiebezoekje aan fort 'Vredeburg', waar het gehele onafhankelijkheidsproces in meer dan vijftig dioramas is tentoongesteld, hebben we een middagjes rustig aan gedaan. De Borobudur en Prambanan wachten morgen namelijk, vetrek 3:45!

Selamat tinggal

Lisette en Matthijs