Van Yogya naar het oosten; één en al hoogtepunten!

4 juli
De Borobudur bij zonsopkomst schijnt iets te zijn dat je echt gezien moet hebben. Een schitterd gezicht dat het waard is om 3:45 uur opgehaald te worden met een busje, om zo op tijd op een uitkijkpunt te zijn. Door de mist werd dit echter een teleurstelling en de Borobudur was wel zichtbaar, maar erg ver weg. Ook de reusachtige Merapi vulkaan was in wolken verhuld. Op deze berg sonden we samen met nog zo'n honderd toeristen die allemaal vroeg waren opgestaan en een toegangsbewijs hadden gekocht, maar misschien wisten zij wel wat ze konden verwachten (of juist niet konden verwachten). De ochtend verliep overigens niet alleen teleurstellend, maar ook een beetje chaotisch. De nieuwe camera van Matthijs wilde opeens geen foto's meer maken, de camera stelde op de één of andere manier niet scherp. Wat het precies was weten we nog steeds niet, maar wellicht dat hij niet scherp kon stellen vanwege de mist. Gelukkig deed hij dit van de rest van de dag namelijk wel:-)

Een ontbijtje behoorde tot de toer die we geboekt hadden. Deze zou na de 'spectaculaire' zonsopgang en een bezoek aan de Borobudur, doorrijden naar de Prambanan. Toen we het schrale ontbijtje (drie plakjes banaan en ananas, jam op toast en een kop thee) op hadden, zijn we snel de tempel op geklommen. Dit was schitterend en we hebben dus ook veel foto's genomen!
Het bouwwerk is immens en bevat veel kleine details. De beklimming er van is, in deze temperaturen, een opgave op zich.

Gisteravond zijn we naar het museum geweest voor een traditioneel Wajang schaduwspel. Nadat we door de drukke Maliboro straat - met al haar kraampjes en kledingwinkeltjes - zijn gelopen, waren precies op tijd binnen (20:00). Het optreden zou tot 22:00 uur duren, maar na een uur hadden we het wel gezien. Een man of acht speelden diverse muziekinstrumenten, vijf vrouwen dienden als achtergrondkoortje en de poppenspeler zette voor elke pop een ander stemmetje op. In het verhaal gingen een aantal broers een slechterik te lijf, de poppen dansten eigenlijk achter het doek en ook dat kon je zien. Maar als je er niks van begrijpt heb je het dus snel gezien...

Terug naar de dag van vandaag. We vervolgen onze reis met vijf Duitsers in een busje naar onze volgende bestemming; Prambanan. Hier staan zes tempels die elk een andere god aannbidden. Hoogtepunt was toch wel het 'aftrekkende aapje' dat Lisette op één van de tempels wist te vinden. Ook hier hebben we veel foto's gemaakt en hebben we de tempels bewonderd. Wat zijn ze groot, gedetailleerd en wat hebben ze een hoop betekenissen. Gelukkig hadden we de boekjes bij ons om ook te weten wat de betekenissen waren. We hebben vandaag twee unieke gebouwen in werkelijkheid mogen aanschouwen!

Op aandringen van Matthijs reed de chauffeur van het busje - busjes zijn hier altijd van het merk Suzuki of Mitsubishi - langs een Loewak koffiehuis. Het gaat hier om de wereldbekende koffieboon die door de Loewak (een soort fred) wordt opgegeten en uitgepoept. De Loewak kiest altijd en alleen de beste koffiebonen uit en in zijn maag trekken de sappen van mango, banaan en ander fruit dat hij eet in de koffieboon. Deze blijft gedurende dit proces heel. Als de bonen zijn uitgepoept, worden deze verzameld en gewassen. Daarna worden de bonen met de hand opengemaakt en vervolgens gebrand en gemalen. Hier kun je heerlijke, zachtzoete, cafeïnevrije koffie van zetten. De koffie was erg lekker, maar wel - ook voor Indonesische begrippen - erg duur!

5 juli
Fietsen, iets wat we in Nederland bijna dagelijks doen. In Indonesië is dat alleen een ander verhaal. Er is ontzettend veel verkeer en alles rijdt op één weg. Fietspaden kennen ze hier niet. Daarnaast moet je hier aan de linkerkant van de weg rijden. Vandaag hebben we ons er toch aan gewaagd, samen met een gids. Achter de gids fietsen bleek de veiligste manier. Hij bleef toch wel links rijden, waar wij soms de neiging hadden om de rechterkant van de weg op te zoeken. De fietsen waren prima, maar wel met Indonesische afmetingen. Een zere rug voor Matthijs aan het einde van de dag was dus bijna onvermijdelijk.
De fietstocht was ontzettend leuk en leerzaam en zeker een aanrader voor als je in Yogyakarta bent. We zijn langs verschillende 'werkplekken' gereden, van rijstvelden tot een bakstenenfabriek. Een fabriek kan je het eigenlijk niet noemen. In de buitenlucht, ofwel brandende zon zoals vandaag, maken ze 800 bakstenen per persoon per dag. En omdat wij wel tegen een beetje vies worden kunnen, mochten we zelf ook een treetje bakstenen 'maken' van de klei die vermengd wordt met water. En net toen we dachten dat we ons wel weer genoeg hadden ingespannen, traden we de rijstvelden in. Een stukje verderop mochten we namelijk een paar vrouwen helpen bij het planten van rijstplantjes. En zoals het spreekwoord luidt -vele handen maken licht werk- gingen we gezamenlijk aan de slag. Met je blote voeten de rijstvelden in en de plantjes stuk voor stuk in de modder plaatsen. Aan het begin van onze fietstocht hadden we al gezien hoe deze plantjes tot grote planten met rijstkorrels eraan uitgroeien. Met behulp van een kapmes worden de planten afgesneden en vervolgens worden door middel van een rol met spijkers, aangedreven door trappers, de rijstkorrels van de planten verwijderd. Daarna moeten deze drogen in de zon en worden de kilo's rijst verkocht.
We hebben de route vervolgd naar een werkplaats waar sojabonen worden verwerkt. En waar deze peulvrucht in Nederland voornamelijk als veevoer dient, wordt het in Indonesië voor menselijke consumptie gebruikt. De sojabonen schimmelen, nadat ze zijn gewassen en gekookt, in een bananenblad een soort van aan elkaar vast. Gefrituurd wordt het gegeten als snack. Erg lekker!
De dag hebben we afgesloten in een batikshop. Maar zoals eerder vermeld hebben we in Yogyakarta al een doek gekocht. Dus moesten we de beste man, na de 'making of' en een bezichtiging van de werken, helaas teleurstellen. Zonder aankoop vertrokken we weer. Kijken kijken, niet kopen!

6 juli
Half 8 opstaan, 8 uur ontbijt, half 9 richting het busstation.
Dat was de planning, maar het liep deze ochtend toch net even anders. Het Nederlands elftal kon Costa Rica namelijk niet in 90 minuten verslaan, en ook niet in 120 minuten. Het werd dus steeds later en later, of beter gezegd steeds vroeger. Uiteindelijk konden wij, nadat de wekker om 2.55 uur was afgegaan, om 6.00 uur weer gaan slapen. Maar wel heel lekker en ietsjes langer:)

We zijn richting Surakarta (ook wel Solo genoemd) vertrokken en zullen we de dag daarna verder reizen naar naastgelegen dorpjes. Ons hotel heeft een zwembad en dat betekende lekker afkoelen, want het begint met de dag warmer te worden in Indonesië. Surakarta is een iets kleinere en rustigere stad dan we tot nu toe hebben gezien. Maar heel veel te zien is er ook niet en daarmee is één dag dus ook lang genoeg.
De busreis vanuit Yogyakarta was des te interessanter. Om de 10 minuten stapt er namelijk een muzikant in om een liedje te zingen of een deuntje te spelen, de één nog valser dan de ander. Maar ze doen zo hun best. Nooit saai dus zo'n rit in een naar zweetstinkende bus (waar we zelf ongetwijfeld ook aan mee hielpen). Na afloop komen ze met een leeg chipszakje langs voor een fooitje. Na nummer 6 begonnen de muntstukjes in de portemonnee toch wel op te raken. En dus moesten we nummer 7 en 8 een 'nee' verkopen. Want briefgeld waren de valszingende zangeres en slechte tamboerijnspeelster nou ook weer niet waard.

7 juli
Wat een heerlijke dag! Wat een prachtige wandeling en wat een adembenemend landschap! Het is 16:00 uur en we liggen, moe maar voldaan, even bij te komen van de wandeling die we net hebben gemaakt naar Candi Sukuh. We zijn nu in het plaatsje Tamangmangu, iets meer dan 40 km ten oosten van Surakarta.
Nadat we een hotel hadden gevonden, zijn we op zoek gegaan naar de 81 meter hoge Grojogan Sewu waterval. Midden in de jungle en tussen de bergen verscholen vonden we de waterval. We waren niet alleen, want naast ons waren er ook tal van aapjes! Ze waren de mensen wel gewend en je kon dus ook wel dichtbij komen. Het blijft alleen uitkijken, want Lisette werd er bijna door één aangevallen. Hierna durfde ze niet meer langs de aapjes te lopen. haha

We liepen het park door en eindigden bij de andere entree. Vanaf hier hebben we een wandeltocht gemaakt die zo'n 150 minuten in beslag nam. Onderweg hebben we nog wel even moeten schuilen in een schuurtje voor een harde regenbui. Kleine dorpjes, watervalletjes, steile akkers en plantages zorgden voor schitterende vergezichten. De steile paden zorgden er voor dat het erg zwaar was, maar de omgeving maakte alles meer dan goed! En steil betekent hier overigens ook echt heel erg steil!!! Gelukkig hoefden wij dan nog geen eens met zware bepakking te lopen zoals veel locals hier dus wel doen;-)
Aangekomen bij de tempel heeft Matthijs maar gelijk even gevraagd of Lisette trouw aan hem is. Door bloemen te offeren krijg je namelijk antwoord op die vraag. Matthijs heeft alleen nog geen antwoord van de Candi Sukuh mogen ontvangen...

Volgens de medewerkers van ons hotel was Candi Sukuh te ver om te lopen en kon je er alleen met een scooter komen. Wij hebben het tegendeel bewezen en dat hebben we ze hier ook nog even verteld. Terug zijn we wel lekker achter op de scooter (ojek) gegaan bij twee locals:)

Op de hotelkamer terug gekomen om een douche te pakken, bleek de deur niet meer open te gaan. Toen we weggingen hadden we deze dichtgedaan en was de deur in het slot gevallen. Deze kon je dus alleen niet meer van buitenaf open doen. Gelukkig konden twee medewerkers van het hotel ons helpen. Want toen het met een schroevendraaier niet lukte, begonnen ze gewoon één voor één op de deur in te trappen. Na diverse pogingen lukte het en ging de deur met een klap open. Bam! Het slot lag op de grond en de deurknop zat scheef op de deur. De deur konden we in ieder geval ook niet meer per ongeluk in het slot gooien!

9 juli
Over de dag van gisteren zouden we liever helemaal geen verslag schrijven. Maar anders vragen we ons misschien later af wat er die dag aan de hand was. Veel valt er ook niet over deze dag te zeggen (het kan ook niet elke dag feest zijn).
Om 8:00 uur vertrokken we uit Tawangmangu. De bedoeling was om naar Malang te reizen, maar vanuit dit dorpje vertrekken geen bussen in die richting. En dus zat er niks anders op dan weer twee uur met de bus terug te rijden naar Solo. In Solo zouden we dan op de trein kunnen stappen. Dit laatste ging helaas niet door, omdat de eerstvolgende trein pas om 21.00 uur zou vertrekken en dat duurde dan dus nog zo'n 11 uur!

In het station vond overigens een memorabel feit plaats; onze eerste echte ruzie! Een meningsverschil was er al eens geweest, maar dit voorval was de term 'meningsverschil' al snel ontgroeid. Matthijs vond dat Lisette moest zeggen wat ze juist wel wilde en niet wat ze juist niet wilde. Lisette vond dat Matthijs dan niet gelijk zo lelijk hoefde te doen! De medewerkster van de ticket office zat het maar beduusd aan te kijken. Gelukkig was het maar kort en nu lachen we er om! He schatje?

Op verzoek van Lisette zijn we dus toch maar bij de bussen gaan kijken. Om 11:00 uur ging er een bus naar Malang die om 19:00 uur zou aankomen. Een prima optie dus. Het ging alleen net even anders en uiteindelijk waren we 23:00 uur 's avonds op plek van bestemming. Onderweg moesten we ineens overstappen naar een andere bus en vervolgens hebben we nog een uur stil gestaan, omdat er een ongeluk was gebeurd (een bus was een gebouw ingereden). Met een veel te dure taxi (maar we waren te moe om nog te onderhandelen) hebben we ons laten afzetten bij Kampong tourist, een hostel boven op een hotel. Erg leuk! Er was geen privé hut meer vrij, dus moesten we een slaapzaal delen met anderen. Geen probleem, want we wilden alleen maar slapen. Tot zover gisteren, door naar vandaag.

Malang is een leuke en gezellige stad met een paar leuke plekjes om even gezien te hebben. Zo zijn we naar de Pasar Besar geweest. Een gekkenhuis! Op elkaar gestapelde kraampjes in een overdekte markthal die van alles verkopen. Van kleding tot huishoudartikelen en van groenten tot hele kippen en vissen. Het is jammer dat jullie het niet even kunnen ruiken. Of alleen maar fijn voor jullie, want het was niet echt een pretje. We waren blij dat we weer frisse lucht kregen eenmaal buiten.

En vanavond slapen wel in ons eigen hutje - nog steeds in het hostel - met uitzicht over de stad:)

11 juli
De omgeving van Malang verkennen gaat natuurlijk het beste met een scootertje. Samen met onze nieuwe Belgische vriend Ward gingen we op pad en zouden we als eerste het plaatsje Batu aandoen. Binnen een kwartier waren we hem, in alle hectiek van het verkeer, alleen al kwijt. Toen we door hadden dat hij niet meer achter ons reed, hebben we nog op hem staan wachten. Maar waar we ook keken, geen Ward... Misschien was hij ook wel doorgereden en zouden we hem bij onze eerste bestemming wel zien. Dit was echter niet het geval en in plaats hier van hadden we een sms ontvangen. 'Nondeju, panne!', luidde de sms.
De waterval was prachtig en een uurtje later dan wij arriveerde Ward ook. We zijn doorgereden naar Cangar, waar midden in de jungle - erg hoog gelegen - een hot spring was. Ward en Matthijs hebben in dit (beetje vieze) bad gezwommen en Lisette keek toe. Als laatste gingen we op zoek naar de Singosari tempel, dit was wederom ongeveer een uurtje rijden. De weg die we volgden, mondde alleen uit op de drukste en meest hectische weg in Malang en omgeving. Gelukkig gaat het gezigzag ons steeds beter af en was het best een kick om je staande te houden in deze drukte! Helaas was de tempel niet heel bijzonder en zijn we snel naar onze volgende slaapplaats gegaan.

We waren namelijk niet alleen heel erg moe van de tocht en de nacht die we vanwege de wedstrijd van Oranje (op groot scherm midden in het centrum van Malang) hebben overgeslagen, maar 's nachts om 1:00 uur zouden we ook vertrekken naar de Bromo vulkaan! We sliepen daarom bij het 'Huize Jon', dat deze trip verzorgde. Voordat we gingen slapen hebben we, samen met Ward en een Duitse die dezelfde trip zou gaan doen als wij, in een traditioneel Javaans restaurant heerlijk gegeten. Na afloop kregen we nog een uitgebreide rondleiding door het koloniale huis en liet de trotse eigenaar al zijn oud-Hollandse spulletjes zien!

Dit was allemaal gisteren, want vannochtend vertrokken we al om 1:00 uur(!) naar de Bromo vulkaan (2329 meter hoog). In een jeep reden we met zes toeristen door het pikkedonker naar de top van de Gunung Penjakan (2770 meter) dat uitzicht biedt op de Bromo, Semeru (3676 meter) en Batok (2470 meter) vulkaan. In eerste instantie is het onvoorstelbaar dat er zoveel mensen zo vroeg hun bed uitkomen, maar als je het mag meemaken is het erg indrukwekkend. Ons onbtijtje nuttigden we op de zandvlakte en hierna hebben we de Bromo zelf beklommen. Dit valt niet mee door al het opstuivende zand. Paarden en bezoekers maken gebruik van hetzelfde pad dat aansluit op een trap van 250 treden. Het uitzicht boven was het meer dan waard.

De toer die we geboekt hadden, brengt ons verder naar de Ijen plateau. Het busje waar we mee reisden was erg comfortabel; zoveel (been)ruimte hadden we hier nog niet gehad. Daarnaast was het ook erg gezellig met Ward en onze nieuwe Duitse vrinden! Onderweg was er nog een stop aan het strand om te lunchen en te zwemmen.
Aan het einde van de middag kwamen we aan bij de homestay die 'Huize Jon' voor ons had gereserveerd. Tot onze blijdschap was het zo druk in de homestay, wat meer een soort bungalowpark was met rijtjeshuizen, dat we in het huis van de eigenaar mochten slapen! Echt lekker uitslapen was er alleen niet bij, wederom vertrokken we om 1:00 uur. Ditmaal om de 'blue fire' van de Ijen vulkaan te kunnen zien, deze is tot zonsopgang te zien.

12 juli
Het is erg lastig om datgene te beschrijven wat gezien hebben. Ook foto's geven niet het juiste beeld weer van de schitterende blauwe vlammen in de Ijen vulkaan. De loodzware voettocht bracht ons namelijk de krater in, waar zwavel direct uit de grond komt. Het erg steile voetpad stijgt tot een hoogte van 2799 meter en vervolgens klim je de krater in via de rotsen. In het hart van de krater komen blauwe vlammen samen met het zwavel uit de grond!

Mijnwerkers zijn hier dag en nacht bezig om zwavel te winnen voor de productie van onder andere lucifers. Ze verdienen ongeveer 800 Roepia aan een kilo zwavel. De mijnwerkers dragen zo'n 80 kilo (ze lopen dus met Matthijs op hun schouders) naar boven de krater uit en daarna aan de andere kant van de krater weer naar beneden, naar de fabriek. Het werk is loodzwaar. Met een bamboe stok over de schouder, waaraan beide kanten een gevlochten mand hangt waarin de brokken zwavel gaan, dienen zij het uiterst moeilijke en gevaarlijke pad te belopen.
Naast de 'blue fire' is een gigantisch blauwgroen kratermeer. Terug, boven op de kraterrand, hebben we genoten van een prachtige zonsopgang. Ook dit is moeilijk te beschrijven of op een foto vast te leggen, dat moet je eigenlijk gewoon zien!
Lisette heeft aan dit alles trouwens weinig plezier beleefd. Halverwege de klim werd zij behoorlijk ziek en stond het huilen haar nader dan het lachen.

In Banguwangi wacht een andere wagen ons alweer op. We stappen over en gaan naar Meru Betiri, beter bekend als 'Turtle Beach'! De weg is slecht en de jeep met vierwielaandrijving stuitert heen en weer. Onderweg trotseren we nog een rivier en zien we heel veel grijze en zwarte aapjes. We proberen nog een 'majan' (tijger) te spotten, maar die vertonen zich zelden. De homestay is erg basic, dat wil zeggen: geen douche en electriciteit alleen na 18:00 uur. Helaas zit er ook schimmel op de muren.
Vlak voordat we gaan eten zijn we nog even het dorpje ingelopen. Van zes kleine Indonesische jongetjes hebben we hier nog meer dieren in het Indonesisch geleerd. Door middel van het geluid dat het dier maakt, konden we elkaar de juiste woorden leren. Zo weten wij nu wat een 'sapi' is en weten zij dat dit een 'koe' is. Met de jongetjes zijn we ook nog even bij de buurvrouw naar binnen gelopen. De dokter die hier werkt heeft Matthijs even gewogen en gemeten. Dat waren natuurlijk cijfers die niet vaak voorkwamen in Sukamade!

Ditmaal hoeven we een keer niet om 1:00 uur ons bed uit, maar kunnen we om 19:15 richting Turtle Beach. Als het donker is komen hier de zeeschilpadden aan land om eieren te leggen en deze in het strand te verstoppen. Omdat het niet het seizoen hiervoor is moeten we dus maar duimen dat er toch eentje komt. Vijf rangers verdelen zich over het strand om te kijken of er schilpadden uit de zee zijn gekomen.

Dat onze gids eigenlijk niet meer is dan een chauffeur blijkt wel als we bij het strand komen. Waar alle andere gidsen meegaan, blijft hij achter en moeten we het zelf maar uitzoeken. We lopen dus maar gewoon met de rest mee. Voordat we op het strand de grote zeeschilpadden hopen te zien, krijgen we eerst de babyschilpadjes te zien. Erg schattig! Wanneer ze groot genoeg zijn, worden ze uitgezet in zee. Slechts 1 op de 1000 overleeft het.

Gelukkig, we krijgen het sein dat er een schilpad is. Met dertig toeristen en gidsen gaan we er, in de stromende regen, op af. Erg leuk om zo'n groot beest ineens van een meter te zien graven in het zand. De eitjes heeft ze al gelegd, maar desalniettemin een erg leuk ervaring. Het was weliswaar een kleintje, namelijk 'maar' 94 centimeter lang (ze kunnen 2 keer zo groot worden).

Selamat tinggal

Lisette en Matthijs